Terwijl we onderweg zijn naar ons volgende high five moment heb ik mezelf de 1 uur blog challenge opgelegd om het verhaal van afgelopen maandag te schrijven. Iets wat zou moeten lukken, want het was voornamelijk een reisdag richting Bar Harbor in de Pine Tree State; Maine.
Maar laten we beginnen bij het begin, want nadat we wakker zijn geworden en elkaar voor het eerst zagen deze ochtend hebben we elkaar een high five gegeven, want we zijn weer een stap verder in onze missie; het bezoeken van alle 50 staten en de teller staat op vier vijf oftewel four five oftewel vijfenveertig. En dat high five momentje was beneden in de lobby van het heerlijke hotel wat we hadden geboekt waar ik alweer aan het schrijven was, terwijl Robert zich toch nog een aantal keren heeft weten om te draaien.
Maar na een snelle bak koffie pakken we snel onze bagage bij elkaar geven we een paar dollar aan de bell boy die onze auto keurig had voorgereden en waren we alweer voor negenen onderweg naar onze eerste stop; de Miss Portland Diner. Vooral Robert weet te genieten van deze ouderwetse Amerikaanse diners waar je al zittend aan de bar voorzien wordt van koffie en een, in dit geval, een overheerlijk ontbijt. Maar we moeten verder, want, alhoewel we niet zo ver hoeven te rijden, hebben we ervoor gekozen om iets om te rijden en de route noordwaarts langs de kust te nemen. Een uitstekende keuze want de kust is prachtig hier, waar heuvels afgewisseld worden door pittoreske vissersdorpjes en wegen verbonden worden door zeer indrukwekkende bruggen.
En zo leidt deze weg ons ook door het dorpje Belfast waar we de een wel weet te genieten van alles wat de zee ons brengt en de ander juist niet, alhoewel aan het eindpunt van deze rit zal blijken dat de genieter op een minder fijne manier mag nagenieten. Dat neemt niet weg dat de rit geweldig is en ons uiteindelijk rond een uur of vier brengt in Bar Harbor hoog in de staat Maine brengt. Toch wel een redelijk desolaat stuk Amerika maar Bar Harbor blijkt toch behoorlijk druk en dat alles heeft te maken met het nabijgelegen nationale park, maar daar zal Robert morgen alles over vertellen.
Naast de diner heeft Robert een soort van tweede geluksmomentje vandaag want we slapen in een motel, zo een waar je je auto voor je kamer parkeert en vervolgens buiten het biertje drinkt op de veilige afloop. En zo gebeurt het ook want voor onze kamer drinken we een biertje, waar de een z’n verhaal afmaakt en de ander bekijkt wat we allemaal de volgende dag kunnen doen en waar we vandaag gaan eten. De originele keuze van restaurant bleek wat minder leuk te zijn dan het op papier leek te zijn en zo dineren we in een Ierse pub wat aan de matige kant, nemen we nog een toetje en een drankje in een ander restaurant/bar en sluiten we deze bijzondere dag alweer vroeg, heel vroeg af.
Bijzonder? Bijzonder omdat het vandaag de 16e herdenking is van de vreselijke 11 september aanslagen. Dat was vooral te merken aan alle halfstok hangende vlaggen, de vele brandweerauto’s die hier buiten staan waar vele kransen bij liggen en de media natuurlijk die veel aandacht besteden aan de gebeurtenis en meerdere malen het vergelijk maken over de weersomstandigheden toen en nu; een prachtige nazomer dag.
En met nog 15 minuten op de teller weet ik ruim binnen de tijd ons verhaal van 11 september 2017 te vertellen, een gedenkwaardig verhaal want het is namelijk het driehonderdste verhaal op deze website.
Bedankt voor al die 300 verhalen , we hopen er nog veel te lezen want dat doen we altijd met heel veel plezier