De Film: Sounds of the City
Elke keer als we in een grote stad zijn, dan is er een constante, namelijk de typische geluiden van een dergelijke stad. Meestal zijn dat de sirene’s van de hulpdiensten en zo ook hier. In dit filmpje zie twee, van de uiteindelijk vier, brandweerwagens met veel geluid langs razen op weg naar een noodgeval. In dit geval was het veel lawaai om niets, omdat we ze minder dan 5 minuten later in een andere straat rustig voorbij zagen rijden.
4.00 uur: wakker, $&*^%*&^## (gemopper dus), nog maar een keer omdraaien. 5.15 uur: weer wakker, NEE ik wil niet!. 6.05 uur, weer wakker, okay nu geef ik er maar aan toe en ben vervolgens onder de douche gekropen van ons heerlijke hotel in Long Beach, vervolgens aangekleed en de laptop meegenomen naar beneden om het verhaal van gisteren te schrijven.
Op zich is 6 uur nog geen eens heel slecht, want ik kan me nog een keer in Frisco herinneren en dat was rond een uur of half vier, dus toch een paar uur gewonnen.
Gedurende mijn schrijfsessie beneden in de lobby kwam ook Robert de ochtend in Long Beach vergezellen en terwijl ik de laatste woorden van de blog schreef, was hij de route op TomTom aan het bekijken en we kwamen beide tot de conclusie, dat de geprogrammeerde routes niet in orde zijn. Voor vandaag en de volgende rit geen probleem, maar voor de ritten daarna zullen we een oplossing moeten zoeken. Misschien toch maar weer via de kaart; niet helemaal 2010, maar wel weer spannend.
Na een lekker ontbijtje in het hotel en de koffers inpakken gaan we dan echt op weg gegaan naar onze tweede bestemming van deze vakantie: San Diego. En kunnen we nu echt ons nieuwe monster uit gaan testen! We hebben er zin in.
De rit is kort, slechts 166 kilometer, maar geweldig… Deze korte route heeft al meer natuurschoon in zich dan de hele route vorig jaar. Met aan de ene kant het blauw van de stille oceaan en aan de andere kant het groen en bruin van de hoge bergtoppen rijden we voorzichtig naar San Diego, want beide moeten nog wennen aan het formaat van deze auto. En omdat we al vroeg op waren en maar een korte tussenstop hebben gemaakt deze rit, kwamen we al rond een uur of 11 aan in San Diego.
Onze auto konden we meteen kwijt aan de Valet-mannen van ons hotel, maar we konden natuurlijk niet meteen de kamer op, die moesten nog worden schoongemaakt. En zo zijn we, na de bagage te hebben geparkeerd in het hotel, San Diego gaan verkennen en dat was zeker geen straf.
De nickname voor deze stad is Americas Finest en dat bleek ook zeker zo te zijn. De eerste twee uur hebben we rond gebracht in het Gas Light District, niet het oudste gedeelte van de stad, maar wel veel historische panden, met leuke winkels , restaurants en kroegen erin, waarschijnlijk wel een bestemming die we vanavond weer zullen aandoen.
Op zoek naar een lunch moment zijn we een mall ingedoken. Nooit doen, je eten vind je er wel, de uitgang niet. Deze krengen zijn zo gebouwd dat het ultiem makkelijk is de weg kwijt te raken en de bewegwijzering vermeldt alleen de locatie van de winkels, niet de uitgang.
Maar goed, wij wereldreizigers, zijn niet voor een gat te vangen en uiteindelijk hebben we de uitgang gevonden en zijn we teruggelopen naar het hotel om daar de bus te pakken naar het noorden van de stad en het Balboa park te bezoeken. Op zich een bijzondere ervaring voor ons, want nog nooit hebben we de bus in de States gebruikt, behalve dan de hop-on hop-off bus, die je leidt langs alle toeristische trekpleisters van een stad.
Het Balboa Park is aangelegd ter ere van de Spaanse ontdekker van dit gebied en is verrassend heuvelachtig. Verwacht je niet meteen in een stad gelegen aan de Stille Oceaan. Het park herbergt vele musea en natuurlijk de beroemde San Diego Zoo, maar we hebben het intelligente- en dierengedeelte met rust gelaten en hebben heerlijk gewandeld in de zon. Daar heb ik het nog niet over gehad; het weer. Nou je hebt ons nog niet horen klagen, dus je kan er vanuit gaan dat het weer dus goed is. Het 19 graden, volop zon en zuchtje wind. Prima, voor in de stad.
Na een paar uurtjes te hebben gewandeld hebben we de bus weer teruggepakt en bij het hotel hebben we ons ingecheckt. Tijd voor een biertje en daarna een powertuk, zodat we er weer tegenaan kunnen vanavond.
’s Avonds zijn we inderdaad naar het Gas Light District gegaan en hebben daar een paar biertjes en lekker Italiaans gegeten. Om het eten even te laten zakken, zijn we een paar blokken gaan wandelen en dan wordt het weer tijd voor ons om naar de achteraf, vrolijke, wijk te gaan.
Een hand in de lucht en er staan al meteen 3 taxi’s, van de meer dan 10.000 taxi’s in deze stad, klaar. De taxi’s in dit land worden hier meestal bestuurd door immigranten en aangezien wij ook niet de taal perfect beheersen, kan dat soms leiden tot wat spraakverwarring. Wij gaven de zeer vriendelijke chauffeur aan dat we naar de hoek van University en Vermont wilden en hij begreep het meteen en begon driftig te rijden. Voordat we het wisten zaten we op de snelweg en 25 minuten later werden we gedropt op University Avenue, nadat we een flink bedrag aan Dollars hadden neergelegd.
Terwijl we de achterlichten van de taxi in de verte zagen verdwijnen, kwamen wij tot de ontdekking dat we, weliswaar op University zaten, maar op de kruising met Fairmont, niet Vermont. Een kleine 40 blokken verder, dan we hadden moeten zijn. En natuurlijk geen taxi meer te bekennen in dit relatief verlaten gedeelte van San Diego.
Deze Babylonische spraakverwarring was natuurlijk niet de schuld van de chauffeur en wij hadden geen benul van de afmeting van de stad, dus ook hier geen schuld. Maar we zaten wel ver van waar we moesten zijn, dus zijn we maar in de goede richting gaan lopen, hopende op een taxi. Dat duurde uiteindelijk nog best lang, maar gelukkig kwamen we er een tegen en deze chauffeur wist wel waren we moesten zijn.
Na weer een behoorlijk, maar minder natuurlijk, bedrag te hebben neergelegd zijn we de kroeg ingedoken en uiteindelijk zijn we om kwart over een met een taxi weer naar het hotel gegaan, waar we 10 minuten later in ons bed lagen.
De Film: On a Line
Een van de onderdelen van onze vakantie is het stappen in de steden. Meestal zoeken we dan de vrolijke wijken uit en ook in dit gedeelte van Cowboy land doen we dat. En dan komen we toch met regelmaat een authentieke country bar tegen met allemaal mannen dansend op de muziek netjes op een lijntje. En als je je camera bij hebt dan leg je dat vast, waarbij ik moet zeggen dat het niet de beste line-dancing performance is die we hebben gezien. Mag de pret overigens niet drukken.
