Had ik al gezegd dat Kyoto groot is? Ik geloof het wel en daarom gaan we het midden gedeelte van de stad ontdekken. Een ontdekkingstocht die weer begint met een traditioneel ontbijt, een metrorit (dit keer zonder onderbreking) en toch ook weer een flinke wandeling die ons brengt bij het meestberoemde punt in Kyoto om de cherry blossom te zien maar door de mensen zagen we het bos niet meer en besluiten we via het “pilospher path” te lopen naar onze eerste bestemming Ginkakuji (銀閣寺) oftewel het zilveren paviljoen. Een Zen tempel die van zilver lijkt te zijn door haar metalen dak, maar daar moet je wel heel veel inlevingsvermogen voor hebben. Toch trekt deze tempel met rotstuin wel en blijven we er wel een klein uur, maar dat kwam vooral door het in processie geschuifel door de strak aangelegde tuin.
Op een gegeven moment is het geschuifelgeduld op en besluiten we met de bus naar het Kyoto keizerlijke paleis (京都御所) te gaan. Een zeer wijs besluit want het is daar zo veel rustiger en het geeft ons mooi de gelegenheid om de paleizen van de buitenkant te bekijken en te bewonderen. Want Kyoto was tot 1868 de hoofdstad van dit land en daar dient natuurlijk de Keizer te resideren. En de keizer nam het ervan wat het complex midden in de stad is groot omringd door een massieve stenen muren met indrukwekkende toegangspoorten, voor elk type gemeenschap een en diverse wachtruimten voor de eerder genoemde verschillende gemeenschappen om uiteindelijk toegang te krijgen tot het Keizerlijke paleis. Helaas mogen we geen van de gebouwen naar binnen waarschijnlijk omdat ze bang zijn voor doorgeslagen monniken want ook hier staan weer veel replica’s omdat de gebouwen in de hens werd gezet door eerder beschreven monnik.
En zo is het alweer ver in de middag en tijd om onze magen te vullen met voedsel wat vooral vet blijkt te zijn en dus niet geweldig viel om onze wandeltocht voort te zetten naar de laatste bestemming van deze dag; Nijō kasteel (二条城,) maar niet voordat we een tempel kort bezoeken waar de everzwijn wordt aanbeden omdat ooit een zwijn een belangrijke mijnheer hier in het verre, verre, verre verleden heeft beschermd tegen de aanval van iets anders want dat wordt niet vrijgegeven door de gebrekkige Engelse ondertiteling. Bij Nijō Castle (二条城,) worden we meteen doorverwezen naar het primaire kasteel omdat over een uur het geheel al dicht gaat. We hebben nu de kans om een kasteel van de Shogun, de opperbevelhebber van het Japanse leger in een ver verleden, te bekijken en daar doen we graag de schoenen voor uit en moeten we glimlachen omdat we gevraagd werden de Pokemon Go app uit te schakelen terwijl we door het paleis lopen. We hebben geen eens Pokemon, mar na vijf minuten door het paleis begrijpen we dat Pokemon wel heel erg verleidelijk is om te spelen want we lopen langs lege en kale kamer, langs lege en kale wachtruimte I, II en III om uit te komen bij lege en kale audiëntie ruimte van de Shogun. Je mocht willen dat je in die tijd Pokemon Go kon spelen want het was allemaal wel heel sober die tijd. Aangezien dat toen niet kon begrijp ik wel dat diverse Shoguns de mocht naar zich toe trok om uiteindelijk belangrijker Tre zijn dan de keizer. Maar de rest van het complex is best leuk maar ook hier wordt het geheel ontsierd door….. juist replica’s omdat er weer wat doorgedraaide monniken hun frustraties hebben botgevierd.
Maar 20.000 stappen, wat overeenkomt met 15 kilometer geven we weer toe aan onze rust, dorst en honger. We hebben dat gedaan in de wijk Pontocho (先斗町) waar we zelf weer ons vlees en eten hebben lopen te braden en nog een paar biertjes hebben gedronken om na nog eens een additionele 5000 stappen wat overeenkomt met 4 kilometer onze lichaam net twaalven de welverdiende rust geven.
Hoi jongens , wat een prachtige ( en leuke ) verhalen weer deze reis om van de foto’s nog maar te zwijgen echt schitterend , fijn dat jullie ons weer mee laten genieten van al dat mooi’s
Bedankt daarvoor
Nog veel plezier
Gerard en Trudy