De opstart van vandaag was niet zo bijzonder, alleen maar veroorzaakt door onszelf want we zijn wat besluiteloos. Wel of niet eten in ons prima hotel (wat verbouwd tijdens ons verblijf), uiteindelijk niet maar waar dan wel een broodje scoren? Bij de subway of de Safeway. Uiteindelijk werden beide het niet en terwijl we verder rijden richting Mt. Rainier rijden we door een indianen reservaat en besluiten bij de benzinepomp daar een broodje te scoren. Een wijs besluit, want na alle eieren van de afgelopen tijd kan ons lijf wel wat rust en minder gas gebruiken en het is eigenlijk het beste ontbijt dat we deze vakantie hebben gehad; gewoon een croissantje ham en een bolletje salami is soms ook welkom.
En terwijl we eerder genoemde belegde deegwaren razen we door het bergachtige Washington op weg naar Mount Rainier National Park en vlak daarvoor ons hotel. Dit jaar hebben we bewust gekozen voor korte ritten en op 1 uitzondering na (een rit van 5 uur) is dat gelukt en daarom komen we, mede door de aanhoudende jet-lag, ondanks onze besluiteloosheid al aan om 10 uur. De niet bijster slimme receptioniste stond met haar mond vol tanden vanwege het feit dat we in wilden checken omdat de meeste kamers nog geen eens waren uitgecheckt, maar na 5 minuten drongen we door en konden we gelukkig al wel de koffers kwijt zodat we zonder onze meest belangrijke reisgenoten verder konden trekken naar Mount Rainier. Ons hotel ligt op slechts een paar 100 meter van de ingang van het park en nadat we onze parkpas hadden gepresenteerd kregen wij het gebruikelijke informatiepapier onder onze neus gedrukt en nadat we de Life Savings Rules hadden doorgenomen komen we tot de conclusie dat we naast de beer en de geit hier een nieuwe additie hebben gekregen op de lijst van soorten oppassen geblazen van het koninkrijk der dieren namelijk de Poema…. zucht ze maken het ons ook niet makkelijk.
Twee jaar geleden hebben we een heel bijzonder hike gemaakt richting de top van de hoogste berg van de lower 48; Mount Whitney vlakbij Lone Pine in California nu gaan we de vijfde hoogste berg bezoeken Mount Rainer hier in de staat Washington. Op papier een plaatje van een berg maar we hadden de top niet gezien gedurende de rit er naar toe. Want hoe dichter we de berg naderde hoe grijzer het werd en tot op de dag van dit schrijven weet ik niet hoe het er uitziet. Voor alles dat ik weet kan de top wel weggeblazen zijn net als haar zusterberg slechts 100 kilometer verderop; St. Helens want het bijzondere aan deze berg is en voor ons beide een eerste maal dat we een vulkaan gaan beklimmen. Maar Washington ligt natuurlijk veel noordelijker en naarmate we ons doel naderen daalt de temperatuur en zodra we 32 graden Fahrenheit zien op ons display wordt onze wereld steeds witter qua vast water op de grond en qua vloeibaar water in de lucht. En bij ons doel stopt ook de weg… Niet omdat het asfalt daar op houdt, maar omdat de sneeuw daar nog niet weggeschoven kan worden. Iets wat we hadden kunnen weten, maar wat we nooit hebben gerealiseerd of hebben opgezocht en we zijn dan ook wel teleurgesteld in onszelf maar ook omdat we een bepaalde hike niet kunnen doen. Eentje die ons bij de gletsjer van deze berg zou brengen. Overigens zie ik de humor er wel van in om dat plaatsje Paradise te noemen terwijl het daar meer dan 6 maanden per jaar sneeuwt.
Maar na een heerlijke warme kop koffie, even gebanjerd te hebben door de sneeuw dalen we per auto weer af om ongeveer halverwege de berg onze auto parketren en daar te beginnen aan een hike richting de Carter en Madkap Falls een wandeling van 5 kilometer 300 meter de berg op maar het resultaat van is overweldigend veroorzaakt door al dat smeltende water wat vanaf die berg komt die we maar niet kunnen zien. Berg af blijkt toch maar weer een stuk sneller te gaan en we besluiten dat we tijd hebben voor een tweede veel kortere hike bij het plaatsje Longmire die meer liet zien van de geologie van deze berg/vulkaan. En dat levert prachtige plaatjes vol met warme beekjes gevuld met H2O (l) maar waarvan de geur komt waar de O is vervangen door de S en ik Robert in eerste instantie beschuldig van het ontsnappen van H2S (g) vanwege de consumptie van eieren. Het blijkt het echter water te zijn beïnvloed door alle vulkanische activiteit onder al dit gesteente en zand.
Na deze hike is het inmiddels alweer ver in de middag en we besluiten om terug te keren naar ons hotel waar we een welverdiend C2H5OH drankje nemen en via Yelp en TripAdvisor leren dat er dichtbij een Nepalees restaurant (hoe verzin je het) is dat enorm goede waardering krijgt. En daar besluiten we deze avond, want als wij vertrekken na een geweldige maal vertrekt ook de eigenaar en alle eigenaren van alle andere spaarzame etablissementen en zo zitten we rond een uur of acht in een verwarmde lobby om daar nog wat biertjes te drinken, te bloggen en alweer voor middernacht de ogen sluiten om een dag af te sluiten vol hoogtepunten maar met een teleurstelling; het niet kunnen zien van die mooie typische piek van Mount Rainier.
