Vandaag moeten we helaas afscheid nemen van de Blue Ridge Mountains, het mooie stadje Asheville en ons heerlijke hotel met de nog betere bedden, alhoewel we de fascinatie van het hotel voor honden niet echt begrijpen. Dat je hondvriendelijk bent is tot daar aan toe, maar om nu zelfs een uitlaatgebied met twee brandkranen aan te leggen naast het zwembad zodat de mormels op een natuurgetrouwe manier hun waterige behoefte kunnen doen gaat ons te ver.
Vandaag is een echte reisdag waar we bijna vier uur in de auto zitten naar het grote Atlanta. En al zijn we er al een keer geweest weer zijn we onder de indruk van de skyline, maar vooral ook de enorme knooppunten waar bij meerdere snelwegen aan elkaar geknoopt worden en auto’s links, rechts, onder en boven langs je heen razen. Maar met het motto “stay in your lane” en van baan veranderen als Bram ons die aanwijzing geeft kom je via de snelweg heel snel op de plek waar je moet zijn. In ons geval het Hilton Garden Inn in midtown Atlanta.
We hebben namelijk geleerd van ons vorig bezoek aan deze stad. Toen zaten we downtown Atlanta waar het ’s avonds en in het weekend uitgestorven was. Bijzonder voor een metropool van slechts 5 miljoen inwoners. En het heeft ons toen vele taxi dollars gekost om te komen daar waar het wel gezellig was en dat was met name midtown.
Ons hotel is prima en op een klein foutje na onze kamer ook . We wagen er een telefoontje aan en gaan vervolgens naar de bar om een succes biertje te drinken. Een biertje dat we verdienen nadat we weer veilig en heel zijn overgekomen. Een uur later keren we weer terug om ons op te frissen en te constateren dat ons probleempje nog niet is opgelost en heel vriendelijk weer een telefoontje plegen. Na de verzekering dat het goed gaat komen vertrekken wij al lopend naar de drukte van Midtown. Hier drinken we uiteraard een biertje en besluiten typisch Amerikaans te gaan eten bij Henry’s.
Het lag zeker niet aan het eten, maar er moest toch even een sanitaire stop worden gedaan in het hotel en aldaar aangekomen blijkt ons probleem, een make-up vlek op het dekbed, nog steeds niet opgelost. Wederom bellen we vriendelijk, maar nu wordt zelfs de haak op de hoorn gegooid door housekeeping. We blijven natuurlijk vriendelijk, maar hierop volgde toch een ernstig gesprek met de manager, die na vele excuses het goed maakte met een nacht gratis slapen.
Hierna zijn wij weer een taxirit aangegaan om Richard te zien zwingen en met onze eerste Uber rit terug naar midtown om daar de avond en nacht af te ronden en uiteindelijk laat in een schoon bed heerlijk te slapen in the A; de urban nick name van Atlanta.
