De Film: Mogi Duckway
Elk voordeel heeft z’n nadeel en zo ook om door Glen Canyon Recreational Park te rijden. Het nadeel: The Moki Dugway. Vraag me om Chicago in te rijden en ik doe het. Ik maak me niet druk om al die auto’s die van alle kanten langs je heen komen. Vraag me om van grote hoogte naar beneden te rijden via een onverharde smalle weg en ik bevries. Al in 2010 heb ik een kleurrijk verhaal hoe ik dacht over deze beroemde weg. Achteraf moet ik toegeven dat het eigenlijk heel erg leuk is… Als je tenminste eenmaal boven of beneden veilig bent aangekomen. Ongeveer halverwege het filmpje wordt de snelheid iets vertraagd, zodat je de hoogte goed kan zien.
Door alle gezelligheid van de vorige avond, waren we ondanks onze goede voornemens toch wat laat gaan slapen, met als gevolg dat we deze zondagochtend niet al te vroeg wakker waren voor onze rit en overnachting in Monument Valley in Utah, onderdeel van het grote Navajo indianen reservaat. Bekend terrein voor ons, omdat we hier in 2007 en 2010 al zijn geweest. Voor ons heeft Monument Valley wel iets bijzonders omdat het in 2007 de eerste kennismaking was met het ruige Wild West landschap die we vanuit onze jeugd kennen van Hollywood Westerns met legendes als john Wayne en John Ford (Wild West regisseur die veel films heeft opgenomen in Monument Valley zoals o.a Stagecoach) en stripboeken als Lucy Luke. Maar ook moderne films zoals Back to the Future heeft een scene die hier is gefilmd.
Na de bekende ochtendroutine als we weer op pad moeten (koffers pakken etc..) waren we rond half 11 op pad. De snelste route gaat vanuit Moab via de US191 zuid en bij Bluff naar de 163 die je in 2 uur naar Monument Valley brengt. Deze route hebben we in 2010 deels ook gereden. Omdat we in Monument niet veel extra tijd nodig hadden voor activiteiten besloten we om een behoorlijk detour te maken die ons twee uur extra tijd kost. Deze route zou ons door Glen Canyon National Recreation Area brengen. Een prachtige rit door Canyonland. De gekozen route werd dus: vanuit Moab de 191Noord naar de I70. Op de I70 west tot aan de afslag van de US24 daarna bij Hanksville de US95 zuid. Daarna een grapje van Ramon, wederom de uitdagende Moki dugway die ons op de 163 zuid naar Monument zou brengen.
De rit verliep voorspoedig. Vooral de US 95 vanuit Hanksville door het rode Canyonland was prachtig. Voornamelijk het laatste stukje als je de Colorado River oversteekt is dramatisch mooi. De grootste uitdaging in de rit van vandaag was echter de Moki Dugway die we ook in 2010 hebben gereden maar dan vanuit omgekeerde richting.
De Moki Dugway is een 3 Mile 11% afdaling (of stijging) met een op onverhard weg met vele smalle switchbacks, die ons vanaf het plateau in de vallei brengt. Met name vanuit het hoogste punt is het uitzicht over de vallei onwerkelijk mooi, en door de hoogte is de smalle onverharde afdeling wel even spannend. Maar de auto en de zwaartekracht deden wat ze moesten doen, en een half uurtje later stonden we onder in de vallei.
Het laatste stukje van de rit was richting Monument Valley waar we op een bekende plek weer zijn gestopt om een bijna verplichte foto te maken die al vele malen eerder is gemaakt van de weg die in de horizon overgaat in het landschap van Monument Valley.
Het View Hotel, waar we de nacht zouden doorbrengen lag in het park zelf. Dus om bij ons hotel te komen moesten we 20 dollar entree betalen. De indianen weten hun bezienswaardigheden goed te verkopen. Het View Hotel is een hotel die op de rotsten van het park is gebouw met de view over de vallei. Een mooier uitzicht kunnen wij ons niet voorstellen. Deze view wordt duur betaald want we betaalden maar liefst 180 euro voor 1 nacht, en dan hadden we nog geen eens Wifi (alleen bereik in de lobby). De kamers waren prima, en het balkon met de view was natuurlijk waanzinnig.
We hebben de koffers in de kamer gegooid en zijn direct daarna met de luxe auto het park in gereden. De weg door Monument Valley is een hobbelige onverharde weg met veel kuilen en mul rood zand. De auto zat binnen de kortste keren onder het rode zand. Maar het was fun om weer door het park te rijden, en de foto’s te maken die we allang een keer eerder hadden gemaakt. Een extraatje dit jaar was de Pro Go camera die we op de voorruit van de auto hadden geplakt om het hobbelige ritje te registreren.
Na 1.5 uur gehobbel door het park was het zo ongeveer half zes, en waren we wel klaar met het geschud. Tijd voor ontspanning en een hapje eten in het restaurant. Ramon nam de traditionele Groene Chili Stew en ik had de traditionele Rode Chili Stew. Ramon met een alcohol vrij biertje en in ik met een niet te zuipen alcohol vrij rood wijntje, want we zijn in Navajo gebied, en daar wordt geen alcohol gedronken. De stew was best lekker, en de prijzen meer dan redelijk. Na nog wat verplichte fotootjes van Monument Valley in de ondergaande zon zijn we naar onze kamer gegaan om wat te bloggen en tv te kijken. Ramon heeft de wekker gezet op half 6 om tijdig de GoPro cam te kunnen activeren voor een ander verplicht momentje in Monument Valley: het registreren van de opkomende zon. Hiervoor was deze avond al een stellage gebouwd op het balkon.
Hé jongens,
Alcoholvrij en wijn is een onpasselijke en onmogelijke combinatie. Leg ik nog wel een keer uit. Leuk om al jullie verhalen weer te lezen. Soms word ik al moe als ik al jullie activiteiten lees. Ongelofelijk wat een metamorfose deze reis. Wat een lichamelijke arbeid wordt daar verricht in de USA!! Jullie zullen wel met “afgetrokken bekkies” terugkomen. Mooie foto’s en sfeerimpressies uit een waanzinnig mooi land. Jullie zijn benijdenswaardig, jongens!! Misschien zou Ramon deze kennis en expertise (commercieel) te gelde moeten maken. Ik heb wel een idee: Ik doe de wijngebieden in Californië, Washinton en Oregon i.c.m. jullie expertise als reisgids(en) Vast een commerciële hit!!!
Enne…….. het wennen aan het tijdverschil/jetlag heeft natuurlijk niets te maken met lichamelijke inspanning, vroeg naar bed o.i.d., maar heel gewoon met een veranderde hormoonspiegel als je de 45 nadert of reeds gepasseerd bent. Gaat ook vast weer over.
Geniet er nog lekker van. In Nederland hobbelen we langzaam richting het WK, niets nieuws onder de zon. Oh ja, even een nog een noviteitje voor autoliefhebber Robert. Eindelijk ben ik overstag (Bas); we rijden (Bas en Regien) dan na 20 jr.Citroën eindelijk Duits = VW Passat Variant!! Super!!