Terwijl ik uitkijk op Monument Valley, het steeds donkerder wordt en de beroemde rotsen steeds minder goed zichtbaar worden schrijf ik het verhaal van eergisteren; de dag dat we van Torrey naar Moab in de staat Utah reden.
In tegenstelling tot gisteren begint deze dag in ieder geval wolkeloos en zodra we ons hotelkamer uitstappen zien we het Capitol Reef in al z’n diep rode glorie stralen. Iets wat we niet konden zeggen van het inbegrepen ontbijt en we besluiten dat dan ook te schrappen, althans hier. Want nadat we de auto weer hadden volgeladen met onze eigen spullen reden we een paar 100 meter verder om te tanken en een Subway broodje te halen. En dat zag er veel smakelijker en stralender uit dan eerder genoemd ontbijt.
Je kan ontzettend veel vinden over de staat Utah; ik persoonlijk ben geen groot fan de politiek die hier bedreven wordt, die vaak nog dieper rood is gekleurd dan de rotsen hier (lees zeer, zeer conservatief) en ook de geloofsovertuiging hier past niet in mijn straat, maar dat vindt de tegenpartij dan ook weer van mij. Maar wat ik er ook allemaal van vind, een ding is zeker; Utah is wel mijn favoriete staat qua natuur betreft, want nergens anders in de Verenigde Staten ben ik zo veel diversiteit in kleur en vormgeving tegengekomen. Nergens anders hebben de elementen zoveel huisgehouden als hier. En daarom is het gewoon een genot om 4 uur in de auto te zitten en te rijden door een waanzinnige omgeving, een rit die begint door tussen de enorme diep rode traptreden die het Capitol Reef National Park vormen te rijden.
Door alleen al te kijken naar de natuur weet je dat je het National Park uit bent, want binnen twee drie minuten wordt de diep rode rotsen ingewisseld voor gele versteende duinen en niet zo heel veel later, net zo abrupt, worden de duinen ingewisseld voor blauw grijze kasteelvormige formaties. De verschillende uitzichten volgen elkaar in hoog tempo op en ze zijn soms zo bizar dat ze onmogelijk te beschrijven zijn. Zo bizar dat zelfs een snelweg tot zijn recht kan komen in een omgeving die meer op de maan lijkt dan de planeet waar die om heen draait.
En zo kwam rond een uur of twee ’s middags deze reis ten einde in Moab, maar het voelde alsof we pas waren weggereden uit Torrey. Nadat de koffers veilig opgeborgen waren in onze hotelkamer voor de twee dagen, reden we al weer snel weg op weg naar Arches National Park.
Het is de derde maal dat we dit park bezoeken en de superlatieven van toen zijn ook vandaag weer van toepassing. Ik zal ze niet herhalen maar dit relatief kleine park doet lekker mee. De eerste keer dat we hier waren wilde ik niet naar de meest beroemde boog, Delicate Arch, lopen vanwege de hoge temperatuur (tegen de 40 graden), de vorige keer dat we hier waren kon ik dat argument niet gebruiken want het was vroeg in het seizoen en vroeg op de dag dus een aangename 20 graden. Dit keer was ik het die de trail naar de boog wilde lopen, ondanks het warme weer. En zo liepen we rond een uur of 3 met een graadje of 35, bepakt en bezakt weer omhoog om een uur later weer beloond te worden met een geweldig uitzicht op Delicate Arch.
Dankzij de zwaartekracht en onze, inmiddels, geoefende benen is de terugreis een peuleschil en zitten we een uur later voldaan op de trap van osn hotel een biertje te drinken en onze loopschoenen te ontdoen van een zandbak vol mul rood zand.
Nadat we het zand ook tussen de tenen en andere plekken hebben weten weg te spoelen zijn we rustig naar het centrum van Moab gesjokt en gesloft. Het is zo rond een uur of zeven nog steeds boven de dertig graden en willen we niet al te veel meer transpireren.
Ik weet van onszelf dat we beide eigenlijk wel van traditie houden en daarom besluiten we hetzelfde avondprogramma af te draaien als de laatste keer, namelijk lekker steak eten bij Zax en de avond te eindigen in het, naar eigen zeggen, wereldberoemde Woody’s Tavern waar een behoorlijk goede band deze kleurrijke dag muzikaal voor ons wist af te sluiten.
