Wat ik nu ga beschrijven is mogelijk een van de betere dagen hier in de Verenigde Staten en ik zal m’n best het zo kort mogelijk te houden, maar ik ben bang dat het niet gaat lukken.
In 2008 deden we er nogal lacherig over, door te melden dat we goed nieuws hadden voor de snelle toerist en al na een uur Zion National Park achter ons hadden gelaten. Ook toen al wisten we wel dat we het Nationale Park, een van de belangrijkste van dit land, tekort hadden gedaan en dat wilde we dit jaar absoluut goed maken. Zion National Park is voornamelijk gevormd door de Virgin rivier en dat begon al 10 tallen miljoenen jaren geleden. In al die jaren heeft deze rivier en andere waterstromen het gebergte dusdanig uitgesleten dat er enorme canyons zijn ontstaan. Maar ook nu nog zorgt de rivier er voor dat het landschap van Zion met kleine beetjes veranderd. Wij gaan vandaag het park bezoeken en tot twee maal aan een hike doen. De eerste en zwaarste heeft betrekking op de effecten van water miljoenen jaren geleden, de ander heeft betrekking op de effecten van water nu.
We weten niet wat er aan de hand is, maar na een kleine week zijn we nog steeds niet gewend aan het tijdsverschil met Nederland en ook afgelopen nacht zijn we meerdere keren te vroeg wakker en staren we weer met grote ogen naar het plafond van de slaapkamer. Met name ik heb het deze nacht niet fijn en slaap meer niet dan wel. En op het moment dat je bijna er uit moet, val je eindelijk wel in slaap. Niet handig, maar de wekker is onverbiddelijk. Alhoewel beide niet in de meest fitte modus weten we beide dat we hier later alleen maar profijt van hebben. Nadat de koffers waren ingepakt en afgeleverd bij de receptie, het goede ontbijt tot ons was genomen, zijn we bepakt en bezakt naar de shuttle bus gelopen. Lang verhaal kort; de shuttle bussen brengen je van en naar het park om daar vervolgens een andere shuttle te nemen die je tot diep in het park brengt. Een perfect systeem.
En zo komen we na een krappe 20 minuten aan bij het startpunt zijn van onze eerste hike; Angels Landing. Een hike die ons tot boven op een canyon kan brengen en een geweldig uitzicht oplevert over Zion Valley. Zodra we de bus uitstappen zien we meteen al ons mogelijke doel en wat is dat indrukwekkend. En zo beginnen we aan de 8 kilometer lange heen- en terug reis. Was Mount Whitney zwaar vanwege de sneeuw en de lengte, deze hike is zwaar vanwege de stijlheid. Binnen een uur lopen overbruggen we dezelfde hoogte waar we op Mount Whitney meer dan twee uur over deden. Maar het is de moeite waard want de uitzichten worden mooier en mooier en worden we er steeds stiller. We wisten het wel, want in Nederland hebben we ons goed voorbereid op deze hike door naar YouTube filmpjes te kijken, maar in het echt is het onbeschrijfelijk veel mooier. En hoe hoger we klommen des te meer we er van bewust werden dat er mogelijk een eind aan deze klim gaat komen. Een eind voordat we het einde van de hike zou hebben bereikt. Maar zo ver is het nog niet, want na ruim een uur komen we aan op Scout Point. Het punt die over de rand de mooiste platen geeft over Zion Valley en het is ongelofelijk mooi.
Na heel veel foto’s, filmpjes en indrukken te hebben gemaakt moeten we nu een beslissing nemen; gaan we door of niet. Want vanaf nu gaat het wat enger worden. ZO eng zelfs dus dat we over een richel van een meter breed met daarnaast heel veel diepte de canyon in. We besluiten om het eerste stuk van de laatste kilometer te gaan proberen en met veel klauteren via zware kettingen weten we ongeveer 25% van die laatste kilometer af te leggen en zo hebben we nog een betere kijk op de vallei. Maar van afdalers begrijpen we dat dit stuk kinderspel is ten opzichte van het laatste stuk en daarom besluiten we verstandig te zijn en terug te klauteren en later terug te wandelen naar de bus. Helaas hebben we het niet gedurfd om deze hike helemaal af te ronden, maar voor iemand die hoogtevrees heeft zijn er hier heel wat barrières genomen en overwonnen. En zo gebeurt het dat we met een ongelofelijk geweldig gevoel terug naar de shuttle bus liepen, die ons naar onze volgende hike brengt; the Narrows.
Maar voordat we aan die hike kunnen beginnen moeten we eerst ruim 3 kilometer langs de Virgin rivier lopen die steeds smaller wordt en steeds sneller gaat stromen naarmate de canyons dichter bij elkaar komen. En dan op een gegeven moment kunnen we niet meer langs de rivier lopen en daar begint onze echte hike. Precies door het water van de rivier. Allereerst is dat nog wat onwennig, maar nadat je je er overheen hebt gezet dat je schoenen, broek en misschien nog wel meer nat gaat worden is dit een geweldige ervaring. Met de ondersteuning van een stok waggelen we over de keien op bodem van de rivier. Die keien voelen als gladde bowlingballen dus is de ondersteuning van de stok van harte welkom. En naarmate we al kronkelend door de canyon verder lopen komen de wanden van de canyon steeds dichter bij elkaar. Vandaar natuurlijk ook de naam; the Narrows. Het is echt een super ervaring die ons heel veel lol oplevert omdat we bijna uitglijden en met rugzak en al in het water zouden kunnen vallen. Maar zowel op de heen- als terugreis gaat het helemaal goed en zijn alleen de schoenen, de sokken en de korte broek tot net boven de knieën nat geworden.
Na ruim een uur de canyon door het water in gelopen te zijn, zoeken we een droog stuk op even te lunchen. Hier zijn de wanden van de canyons elkaar tot ongeveer 10 meter genaderd. Verderop zullen de wanden elkaar naderen tot ongeveer zes meter, maar dat gebied kan je alleen nog maar zwemmend bereiken en het wordt voor ons tijd om terug te keren. Na ruim een uur lang dezelfde lol en de drie kilometer langs de rivier komen we alweer bijna droog aan bij de shuttle. Wederom doet de zon goed z’n best en daarom zijn we ook blij dat we vandaag toch vroeg zijn vertrokken ondanks de aantrekkingskracht van het bed op dat moment.
Door alle positieve ervaringen zijn we ook gewoon niet moe meer, dat heeft de adrenaline wel weten te verdringen en zo komen via de twee shuttle’s weer aan bij ons hotel. Maar dat betekent nog niet dat we ons eindpunt hebben bereikt. In tegendeel want vanavond slapen we niet in Springdale maar in Kanab. Een dorpje niet heel veel verderop dat we bereiken door een prachtige rit van anderhalve uur eerst door Zion National Park en verder door het ruige Utah.
En zo komen we rond een uur of vijf aan bij ons prima budget hotel in Kanab en nemen we een welverdiend biertje en proosten op een geweldige dag. Een dag die ons lang zal bijblijven en die we afsluiten in Kanab, waar we heerlijk hebben gegeten bij Rocking V cafe, ons hebben verwonderd over de vroege sluitingstijd van de lokale kroeg en dat achteraf helemaal niet erg vonden, want niet heel veel later onze oogleden het niet meer wonnen van de zwaartekracht.
Men zegt niet voor niks. Vertstand komt met de jaren en ook nu bewijst het weer we zijn blij dat jullie niet hoger en langs de richel zijn gegaan maar het ziet er wel spectaculair uit