We kunnen nog niet helemaal wennen aan de tijdzone en werden daarom beide om vijf uur wakker en na een half uur lang draaien en woelen besloten we dit voldongen feit in ons eigen voordeel te gebruiken en zo gebeurde het dat we vol goede moed, met meerdere lagen kleding aan, met een rugzak gevuld met water, kompas, EHBO kit en hoge energierepen en onze blitse trailrunners aan, met de auto af koersen op wat misschien wel het aller spannendste avontuur wordt wat we hier in de Verenigde Staten gaan en hebben meegemaakt; We gaan een eerste stap om de hoogste berg van de Verenigde Staten te beklimmen.
Nu klinkt dat heroïscher dan het is hoor. De 4400 meter hoge berg is relatief eenvoudig te beklimmen en vooral het eerste stuk wordt door ouders gebruikt om hun kinderen te leren hoe het is om een berg te beklimmen. Na de eerste 500 meter de lucht in wordt het lastiger en is er ook een vergunning vereist om verder te lopen. Wij hebben zo’n vergunning want we zijn van plan tot ongeveer halverwege te klimmen. Dat is vanaf het beginpunt ongeveer 900 meter de lucht in. Overigens zo’n vergunning brengt ook andere verantwoordelijkheden met zich mee, want je krijgt allerlei opbergzakken mee zodat je geen vuil achterlaat inclusief de grote boodschap om het zomaar te noemen.
Dus nadat we beide een aantal keren naar het toilet zijn gegaan reden we om kwart over zeven naar de Mount Whitney portal op 2600 meter hoogte. Op zich al een avontuur want de route omhoog is spectaculair en geeft je een geweldig uitzicht op de Alabama Hills, de vallei en het tegenovergelegen gebergte. Nadat we de auto hadden geparkeerd, ons hebben bepakt en bezakt zijn we aan onze grote reis begonnen om na een half uur onze eerste serieuze uitdaging tegen te komen een brede stroom smeltwater, die je door over diverse rotsen te lopen aan de overkant kan komen. Nu wil het geval dat ik een week voor de vakantie tot twee maal aan toe mijn voet heb gestoten, waardoor deze nog half gekneusd is en het mij niet lukt om evenwicht te houden en ik geen andere keuze heb om de schoenen en sokken uit te doen en door het ijskoude water naar de overkant loop.Niet echt heroïsch ik weet het, maar het is niet anders.
En dan begint het echte klimmen want via 25 switchbacks (er is geen vertaling voor, zie het als een weg met haarspeldbochten) is elke stap die we zetten, een stap hoger en wordt de lucht ijler en ijler iets wat we absoluut niet gewend zijn en moeten we zo nu en dan ook rusten. Na de 25 switchbacks zitten we toch al bijna 400 meter hoger en zijn we al bijna twee uur onderweg en komen we aan bij het punt waarvoor we de vergunning nodig hebben; De Mount Whitney zone. Tijd om te rusten, te eten en vooral te genieten van de machtige natuur. Overweldigend en vanaf nu wordt het alleen maar beter, maar ook lastiger. De elementen zijn ons wat minder goed gezind, want drie dagen geleden heeft het behoorlijk gesneeuwd en dat beloofd een extra uitdaging te zijn.
En dat blijkt te kloppen. Dus al glibberend lopen we naar steeds grotere hoogtes, om via een besneeuwde bielzen “brug” een klein meertje te overbruggen en16 switchbacks om, na ruim 3 uur, bij Outpost Camp te komen. Outpost Camp is een weide op 3150 meter hoogte en is de eerste plek waar je eventueel zou kunnen overnachten. En voor ons heeft het de grootste beloning van deze klim in petto; Een blik op Mount Whitney, want in al die uren klimmen hebben we de hoogste top in kwestie niet eerder gezien. Met die beloning op zak besluiten we niet verder te lopen en te beginnen aan de terugkeer. Het was nooit onze bedoeling de top te halen, maar we hadden wel verwacht nu al veel verder te zijn. Vooral de sneeuw heeft roet in het eten gegooid en naarmate het warmer wordt hoe sneller de sneeuw smelt des te glibberiger het wordt.
En zo beginnen we tegen het middag uur de wandeling terug en merken we pas hoe veel we hebben gelopen. En nu pas komen we de eerste mensen tegen. Diegene die omhoog lopen om te overnachten en diegene die ons inhalen op de terugweg nadat ze vanochtend rond een uur of drie zijn gaan lopen om de top te halen. Als redelijk geoefende hiker kan je de top in 7 uur bereiken en is dat in een dag haalbaar.
Na bijna twee en halve uur zijn we weer terug en hebben we in bijna zes uur 12 kilometer afgelegd en een hoogteverschil van 550 meter overwonnen. Minder dan we hadden gehoopt, maar wat een ervaring. Een ervaring die naar meer smaakt, misschien wel de top te halen. Maar we hebben vooral geleerd van deze hike en dat was ook de bedoeling.
Nadat we zijn gaan zitten om een colaatje te drinken merken we pas hoe moe we zijn en vooral hoe stram we zijn, want het opstaan uit de stoel lukt maar met moeite. Na de weg terug komen we rond een uur of drie aan bij ons hotel, om heerlijk te rusten, te zwemmen en te genieten van een welverdiend biertje. We hebben geleerd van onze eetervaring gisteren en daarom eten we een heerlijke steak en spare ribs, om nog een paar bieren te drinken in dezelfde Saloon van gisteren om rond 11 uur volledig in te storten en heerlijk ons bed op zoeken.
Hoi jongens geweldig mooi daar,we zijn stink jaloers maar ik denk dat wij het niet zouden durven.en nu op naar Vegas niet je hele kapitaal verkwanselen he,heel veel plezier nog Groetjes Gerard enTrudy