Als jullie het verhaal van gisteren goed hebben gelezen stond er een zorgelijk werkwoord tussen, namelijk: zorgen maken, want terwijl al onze activiteiten gisteren als non-actief kunnen worden beschouwd, het enige wat echt actief was, was en is de kies van Robert.
Ook vandaag ging dit ivoren ding behoorlijk te keer en daarom hebben we besloten daar iets aan te gaan doen. Op zich een nieuwe ervaring voor ons, want nog nooit hebben we dit soort problemen gehad op vakantie. Na de hulp van de hotel baas te hebben ingeroepen kregen we het adres van een tandarts, maar deze bleek helaas op vakantie te zijn, iets wat we wel gewend zijn van thuis. Maar de receptionist van de tandarts wist wel een andere en daar gaven ze wel gehoor en zo had hij om 1 uur een afspraak.
En zo vertrokken we rond een uur of half een ons hotel in Palm Springs om naar de afspraak te gaan en na het invullen van wat formulierwerk was Robert exact om 1 uur aan de beurt. Terwijl ik in de wachtkamer zat en gelach uit de behandelkamer hoorde, dacht ik dat alles wel in orde zou komen, maar niets minder is het geval. Want al zal er nu niet worden geboord, het is waarschijnlijk een wortelkanaalbehandeling in het vooruitzicht, maar dan in Nederland. Voor nu heeft hij een recept gekregen voor pijnstillers en antibiotica, die we kunnen ophalen bij de lokale supermarkt. Ondanks de tijd die deze tandarts heeft vrijgemaakt, hebben we hem niet hoeven te betalen. Keurig hoor.
Dus wij naar de lokale supermarkt, genaamd Walmart (een grote keten dus hier in de Verenigde Staten). Na het afgeven van de recepten kregen we te horen dat we 45 minuten moesten wachten en dat vond Robert helemaal niet erg en de pijn was blijkbaar meteen verdwenen. Want hij was natuurlijk aangekomen in Wal(mart)halla.
Terwijl ik de elektronica afdeling maar ben gaan bekijken, is Robert gaan bekijken hoe hij zijn kleine assortiment van meer dan 2000 artikelen nog verder kon uitbreiden. Nadat ik ook nog alle wenselijke boodschappen had gedaan heb ik hem weer in de realiteit getrokken en waren de medicijnen na een lange wachttijd eindelijk klaar om mee te kunnen nemen naar Los Angeles.
Want vandaag is een reisdag naar onze laatste bestemming van deze 2010 reis en het was ondertussen al half drie. Maar gelukkig hebben we slechts een korte reis voor de boeg van 118 Mijl, die we in een goeie 2 uur moeten kunnen volbrengen.
De vriendelijke tandarts had Robert op het hart gedrukt, dat hij zo snel mogelijk moest beginnen met de medicijnen, inclusief de pijnstillers en daarom hebben we besloten dat ik de hele trip zou volbrengen, om te voorkomen dat Robert nog gekkere capriolen gaat uithalen, dan de gemiddelde inwoner hier doet.
En zo ben ik gaan rijden en al snel hadden we stadsgrenzen van Los Angeles bereikt en hoefden we nog maar 60 Mijl (huh) te rijden. L.A. is dan ook de tweede stad van dit land en is echt immens. Maar het ging allemaal heel voorspoedig. Dit is de stad waar iedereen boven de 15 een auto heeft en daar natuurlijk in wel rijden, in zijn of haar eentje. En terwijl de L.A.-ers aan het ploeteren waren op de vierbaanswegen gedurende de spits, konden wij met z’n 2-en lekker over de carpoolstrook scheuren want daar reed bijna niemand en zo kwamen, na een korte file in het centrum, mooi op tijd aan in ons hotel in West Hollywood, zo rond een uur of half vijf en was ik behoorlijk trots op mezelf dat ik zonder kleerscheuren een paar 100.000 gekke Amerikanen het hoofd heb weten te bieden.
We hebben een geweldige hotel kamer, een suite, met aparte slaapkamer, badkamer er woonkamer/keuken combinatie met zelfs een open haard. Ook wel nodig, want het is niet warm hier; slechts 15 graden maar de vooruitzichten zijn goed.
Omdat we gisteren natuurlijk niets hebben uitgevoerd viel de dag van vandaag natuurlijk wat koud op het dak en daarom hebben we nog even gerust om de avond lekker te eten bij een Indisch restaurant en te genieten van de glimmer, glamour en mooie mensen, die West Hollywood in overmaat weet te bieden. En dat laatste duidt er op dat Robert weer van de vakantie kan genieten en dat de medicijnen blijken te werken. We hopen dat dat zo blijft.
