Het heelt wat voeten in aarde gehad, maar laat ik met het mooiste nieuws beginnen: We zijn in Orlando, Florida the United States of America. Yihaah! Maar een heleboel elementen hebben echt hard geprobeerd om dat te voorkomen.
Laten we bij het begin beginnen. De start was glorieus; snelle afhandeling bij ons hotel, een snelle incheck bij KLM, snel door de douane en een hele snelle veiligheids-controle dankzij de “total body scan”. Als ik daardoor een stukje van m’n privé zaakjes moet inleveren prima hoor. En alhoewel ons vliegtuig iets vertraging had, zaten we om 9 uur in de lucht op weg naar Detroit.
Ook het tussenstuk, de vlucht, was bijna perfect, op een kind na, dat of aan ‘t schreeuwen was van plezier, of aan ‘t krijsen/huilen was van ongenoegen. En daar is geen woord van ongelogen. Nu ben ik natuurlijk een grote kindervriend, maar 9 uur lawaai breekt mij zelfs af en toe op en werd ik op z’n minst gezegd niet vrolijk van. Waarbij ik de schuld natuurlijk niet neerleg bij de dreumes, maar volledig leg bij de falende opvoeding van de ouders. Maar goed, de slaappil hielp en de uitermate rustige vlucht bracht ons, op tijd, in Detroit.
Een wit, zeer wit, Detroit. Want het Noord Oosten van de Verenigde Staten van Amerika wordt getroffen door een sneeuwstorm. En zoals ik al eens eerder schreef, toen met betrekking tot een regenbui, hier in Amerika is alles groot, dus een sneeuwstorm is dan ook alles ontwrichtend. Dus mensen in Nederland; tel uw zegeningen en klaag niet bij een sneeuwbuitje, geniet er van!
Maar zoals ik al schreef; we waren op tijd geland in Detroit en op dat moment hadden we goede hoop om onze vlucht naar Orlando te halen anderhalve uur later, met in het achterhoofd wel dat we natuurlijk nog wel door de douane moeten. En binnen niet te al te lange tijd daalde onze overmoed ons in de schoenen. Want ze hadden in Detroit natuurlijk de landingsbaan ijsvrij moeten maken, zodat 10 cirkelende vogels volgepropt met Europeanen en Aziaten konden landen, die eenmaal geland deze lading loost en en-masse zich begeeft naar de gevreesde border patrol begeeft. Een enorme hal met wel meer dan 40 hokjes, waarvan slechts 6 gevuld zijn met norse mannen en vrouwen. En dan moet je een rij kiezen en om een scène uit een film te quoteren: “We have chosen wrong”.
Maar ondanks de verkeerd gekozen rij hadden we nog een half uur om ons volgende vlucht te halen. We hadden snel onze bagage (die wordt dus niet automatisch doorgezet. Veiligheidsmaatregel) en we maakten ons al weer op voor de aankomende veiligheidscontrole toen een dame onze instapkaarten bekeek en tussen neus en lippen door vertelde dat we de vlucht niet meer konden halen en ons doodleuk doorverwees naar de omboekbalie van Delta.
En toen begon het lange wachten, want wij waren natuurlijk niet de enige die doodleuk werden doorverwezen door een meisje, die dat doet omdat ze dat kan. Die dat doet zonder te overleggen, want voor de Delta balie staan veel meer mensen, die de vlucht willen omboeken en in principe zouden ze een heleboel mensen dat tegelijk kunnen doen, ware het niet dat er maar drie personen achter de balie’s zitten. Uiteindelijk hadden we een nieuwe vlucht naar Orlando, die slechts een kleine twee uur later zouden vertrekken en wel om 14.00 uur plaatselijke tijd. Dat valt mee, maar toen we op de borden keken bleek de vlucht al een vertraging van 2 uur te hebben. Nu is Detroit een leuk vliegveld met veel te doen, absoluut de beste die wij tot nu toe hebben meegemaakt hier, maar op een gegeven moment is dat vermaak ook wel klaar en na nog een keer de borden te hebben gecontroleerd en hebben geconstateerd dat er weer een half uur bij de vertraging was opgekomen, begon het bankhangen, maar gelukkig hadden we een aantal iDevices bij ons 😀
Inderdaad rond een uur of vijf zaten we dan ons vliegtuig wat ons naar Orlando zou gaan brengen. Betekent niet dat we met spoedige vaart naar de startbaan vertrokken, want eerst moest ons vliegtuig nog “de-iced” worden; een anti-vriesbeurtje op een kist met duizenden onderdelen. Een lekker vooruitzicht voor iemand die toch een redelijke vliegangst historie heeft. Maar nadat deze laatste hobbel geslecht was zaten we ook snel in de lucht en na flink twee uur zijn we geland in Orlando, waar we ons opmaakten voor de volgende douane. Maar deze zorg bleek niet nodig te zijn geweest, want we hebben ons paspoort niet hoeven te laten zien.
Het was ondertussen wel al half negen en we hadden dus ruim 5 uur vertraging in de benen en hebben daarom, vermoeid, de taxi maar genomen, omdat we geen zin meer hadden om nog een rij te verslaan; die van de autoverhuur.
Om half tien ‘s avonds, 22 uur na vertrek van uit ons hotel, kwamen we aan in ons hotel downtown Orlando, waar we nog een biertje hebben gedronken en in het naast gelegen restaurant een snelle snack, zodat we om12 uur ‘s nachts, precies 24 uur later, heerlijk zijn gaan slapen.
Het is nu een uur of zeven ‘s ochtends in Orlando en onder het genot van een kop koffie kan ik dit verhaal, uitgerust, redelijk luchtig opschrijven en beschrijven. Customer Service in Amerika is hoog aangeschreven en uit ervaring kan ik dat ook bevestigen. Maar bij de douane en de vliegtuigmaatschappijen ben je doodleuk een nummer en ‘t interesseert ze allemaal niets en ze gedragen zich alsof wij de hemel moeten danken dat we überhaupt het land in mogen. En alhoewel Robert hard heeft gewerkt de afgelopen tijd, onderging hij het waardig. Terwijl ik het systeem wil verslaan en allerlei mogelijkheden zie om het systeem te verbeteren. Na 24 uur in het systeem te hebben gezeten, kan ik concluderen: “You can’t beat the system”.
A Sunny State of Mind is de titel van deze reis, maar ik kan je vertellen dat de staat van mijn gedachten gisteren op een gegeven moment niet erg zonnig was.
Op foto’s zullen jullie nog even moeten wachten.
