Dat de klok kapot is, spreekt voor zichzelf en net als andere jaren werd ik rond een uur of 11 Nederlandse tijd wakker. Uiteraard is vier uur veel te vroeg en dus heb ik me nog maar even omgedraaid, maar om half zes was de slaap echt weg en ben ik maar opgestaan om het ding te doen wat ik altijd doe op onze eerste dag in de Verenigde Staten: Bloggen.
Net als een half jaar geleden in Florida worden ook nu temperatuurrecords verbroken. Was het in Florida de kou die de staat in bedwang hield, hier is het de warmte en al was het nog geen zes uur, was ik al behoorlijk overdressed met m’n korte broek en t-shirt in een temperatuur van bijna 30 graden Celsius. Dat was de enige keer dat jullie ons zullen horen over de temperatuur, we wisten waar we aan zouden beginnen. Zo rond een uur of zeven was ook Robert in het land der levenden en dat is voor ons een mooi moment om gezamenlijk koffie te gaan drinken. Dat doen we immers altijd op zo’n eerste dag. Gisteren hadden we 6 dames ontmoet uit Ohio en die hebben ons aangeraden om bij de “old coffee pot” te gaan ontbijten, waar we hun dan ook zouden ontmoeten. Dus na het uploaden van de blog en de eerste verfrissende douche van vandaag zijn we naar het etablissement gesjokt. De oude koffie pot wordt gerund door 3 grumpy old ladies, die een toeristische attractie zijn geworden vanwege hun gevatheid en norsheid. En al mopperend met kwinkslagen werd ons ontbijt besteld, geserveerd en betaald. Vlak voordat we vertrokken werden we door 4 van de 6 vrouwen uit Ohio vergezeld, die amper de avond van te voren hebben overleefd en blijkbaar 2 slachtoffers had gemaakt.
Na het goeie ontbijt hebben we onze toch door het Franse Kwartier voortgezet en kwamen al snel uit bij Jackson Square; het grootste en belangrijkste plein van de buurt, vlak bij de rivier de Mississippi. Hier hebben het grootste gedeelte van de ochtend besteed door de St. Louis Cathedral te bezoeken en een zeer indrukwekkende tentoonstelling over de orkaan Katherina en de gevolgen voor New Orleans. De tentoonstelling begon met de aanloop naar deze enorme ramp en hoe de (lokale) overheid probeerde een ramp te voorkomen. Vervolgens werd op indrukwekkende wijze getoond hoe New Orleans getroffen werd door deze orkaan. Maar het grootste gedeelte ging over de nasleep van de ramp en hoe catastrofaal een orkaan kan zijn en even catastrofaal de overheid heeft gefaald om de mensen te helpen. Maar na alle ellende, gloort er altijd hoop (zeker vanuit een Amerikaans perspectief) en is men pro-actief de stad aan het wederop bouwen en proberen ze de stad te beschermen, met een beetje hulp van ons Nederlanders volgens Amsterdams model (met grachten).
Na de koelte van het museum zijn we langs de rivier gelopen en hebben onder het dak van een muziekkapel gekeken, terwijl een dakzloze onder dezelfde kapel z’n roes uitslaapt en een trompettist z’n deuntjes speelt, naar het vertrekken van een radarboot. Hoe sfeervoller kan je de stad New Orleans ontdekken. En dat vonden we voor nu dan ook wel genoeg. Het was nog geen twaalf uur en we hadden nodig nieuwe verkoeling nodig en die hebben we deze hele middag bij het zwembad gevonden, we hebben immers ook vakantie. Niet alleen ons eigen gevoel voor tijd is de weg kwijt, ook die van Robert z’n iPhone. Want alhoewel hij deze echt op een wekker van half negen ‘s avonds had gezet ging die pas driekwartier later af, waardoor we een reservering bij een restaurant zijn misgelopen. Achteraf niet heel erg, want de menukaart was alleen voorzien van visgerechten en dat gaat er bij Robert niet in. Onze verdere zoektocht naar wat te eten was niet al te gelukkig en eindigde zo mogelijk nog slechter, want we hebben nog nooit zo slecht gegeten hier. Maar goed de magen waren enigszins gevuld en gereed voor onze nachtelijke uitspattingen op Bourbon Street, die voornamelijk in het teken stonden van Jazz en gezelligheid in de vele kroegen. Zo rond een uur of twee vonden we het wel weer genoeg, we waren dan ook al weer 18 uur op.
