Beep, beep, beep… What the F. Ik heb gisteren voor de formaliteit de wekker gezet, want ik ging er van uit dat ik vanochtend rond een uur of zes klaarwakker, gedoucht en al achter de laptop zou zitten om de blog van gisteren te schrijven. Maar blijkbaar heeft onze late avond gisteren meteen onze jetlag om zeep geholpen.
Nu is het nog niet heel erg laat; half negen en een uurtje later zaten we aan ’t ontbijt en was ik drukdoende het verhaal te schrijven en te uploaden door een modem waar m’n oude 56K6 modem van 15 jaar geleden snel bij te noemen was. Het maakte voor nu ook niet uit, want de regen kwam een behoorlijke snelheid uit de lucht geperst, maar zodra mijn laatste bit op het interweb was geplaatst, waren de druppels op en zijn we al wandelend naar downtown Boston gelopen.
Boston is de stad waar ’t allemaal is begonnen; het ontstaan van het idee van de Verenigde Staten. Rond 1773 had de Engelse koning weer eens geld nodig en wilde daarom de belasting in de kolonie. Op zich waren de kolonisten nog geen eens onwelwillend ten aanzien van de verhoging, maar de kolonie, nu al vele malen groter dan het moederland, wilde in ruil inspraak. Inspraak door middel van vertegenwoordiging in het parlement van het koninkrijk. Helaas voor de kolonisten was de koning niet van plan en gedurende een meeting van wijze mannen werden de eerste stappen gezet tot wat later de Amerikaanse Vrijheidsoorlog zou worden. Deze bijeenkomst van wijze mannen vond plaats in Boston en wordt tot op de dag van vandaag “The Boston Teaparty” genoemd. Tot zo ver weer deze geschiedenisles. Het zal grotendeels kloppen, maar neem het niet te letterlijk. Ik tik dit verhaal in de auto en heb geen beschikking tot de Brittanica of Wikipedia. Voor meer en betere details raadpleeg uw lokale geschiedenisleraar.
En de Bostonians zijn er trots op dat dit theefeestje in hun heeft plaatsgevonden. Zo trots dat ze de Freedom Trail hebben aangelegd een lijn van straatstenen die je langs alle belangrijke plekken en wij, als goede toeristen, hebben deze lijn dan ook trouw gevolgd. Langs het nieuwe Staatshuis, het oude staatshuis, kerken, het woonhuis van Paul Revere, etc. En het was heerlijk, want ondertussen waren ook de wolken verdreven en scheen het zonnetje heerlijk. Zo lekker zelfs dat mijn WW kleurtje (althans zo noemt Robert het) nog een tintje bruiner werd. En zo hebben we de hele middag heerlijk door Boston gelopen. Door de parken, langs de historische gebouwen, die overschaduwd worden door de hoogbouw, de lokale Apple Store natuurlijk en uiteindelijk terug naar ons hotel. En dat was volgens onze benen ook hard nodig.
Tegelijk met onze benen hebben we onszelf ook wat rust gegund door middel van een powernap en zijn we later die avond naar een restaurant gelopen en genoten van een lichte en goede maaltijd. Uiteraard hebben we de avond afgesloten in wat kroegen en lagen we uiteindelijk niet al te laat op bed. En zo is deze eerste volledige dag geweldig geweest.
We waren al een keer in Boston geweest, sterker nog, zes jaar geleden begon onze liefde voor de Verenigde Staten te groeien op exact dezelfde dag. Maar toen was het koud en regenachtig en het zonnetje van vandaag geeft toch weer een hele andere kijk op deze stad. En zo heeft de titel van deze blog “Where it all started” een leuke dubbele betekenis gekregen.
De Freedom Trail, wij hebben destijds ook een deel van die route genomen, prachtig ! Boston is zeker een mooie stad en ook fijn dat het zonnetje vandaag is gaan schijnen en dat kleurtje……leuk gevonden van je vriendje, maar dat is gelukkig verleden tijd 😉
Hopelijk blijft die jetlag weg en speelt deze vandaag niet weer op, alhoewel je dan al vroeg je verhaal kunt typen …… ;-)))