Zoals je gisteren al hebt kunnen lezen was het rond een uur of twaalf bedtijd voor ons, dus werden we niet al te laat fris wakker. Rond een uur of half negen werden we verwacht aan tafel voor het beroemde ontbijt van Christine. Nu blijf ik het concept van een B&B vreemd vinden en zeker het gezamenlijk ontbijt, waar je met, in dit geval, 6 vreemden aan een tafel zit, iedereen hopende dat de ander het gesprek opent. Ik ben toch meer van het onpersoonlijke van een hotel, waar ik sacherijnig kan zijn en in alle stilte kan genieten van een kop koffie en hooguit 1 muffin. Maar gelukkig was iedereen in een goede en spraakzame bui en al pratende het, inderdaad, geweldige en zeer uitgebreide ontbijt van Christine kon verorberen (lunch check).
Rond een uur of negen excuseerden wij ons van tafel, want we hadden nog een lange rit voor de boeg op weg naar Little Rock en een kwartier later zaten we dan ook in de auto. Allereerst moesten wij de geografische barrière slechten; de Mississippi om vervolgens terug in de Louisiana Noordwaarts te rijden langs deze machtige rivier. Zo gezegd en ook zo gedaan. En terwijl de temperatuur al weer flink begon op te lopen reden we door kleine dorpen, met zeer bijzondere namen. Zo was een van de eerste dorpjes die we tegen kwamen “Waterproof” genoemd. Ik vind dat nogal een boute naam, als je weet dat op nog geen Mijl links van je de Mississippi machtig ligt te zijn en behoorlijk buiten z’n oevers kan treden. Maar goed het zullen de 20 kerken en hun gelovigen wel zijn, die er voor zorgen dat het dorp goed beschermt blijft.
Echter, de naam van het dorpje na eerder genoemd godvrezend dorpje was nog opmerkelijker; Transylvania inclusief een watertoren met een grote afbeelding van een vleermuis. Ik zie de humor er wel van in, maar vond het toch geruststellende gedachte dat de basisschool niet meer open was, zodat er geen kleine vampiertjes worden getraind.
Rond het middag uur reden we de staat Arkansas binnen en hadden we nog een kleine drie uur te rijden, met de regelmatige stops, om ons einddoel van vandaag te bereiken: Little Rock.
Absoluut een wens van mijn zijde om deze stad te bezoeken. Ik had het al geprobeerd om de stad op te nemen in onze route van twee jaar geleden, maar dat idee werd deskundig door Robert om zeep geholpen. Dit keer kon die er niet onderuit.
Mijn reden om Little Rock te bezoeken is namelijk dat deze stad onlosmakelijk is verbonden met President Bill Clinton en het huisvest dan ook The President Clinton Library; een tentoonstelling over zijn presidentschap. Natuurlijk ligt het aan m’n eigen leeftijd en de totale tijdsgeest van toen, maar ik heb het altijd een bewonderenswaardig man gevonden, ondanks het feit dat hij toch maar een mens bleek te zijn.
Zo rond een uur of drie kwamen we aan bij ons hotel, waar we onze koffers hebben gedropt en meteen weer de auto zijn ingedoken om naar de tentoonstelling te rijden. Niet dat dat zo ver van het hotel lag, het is minder dan een Mijl ver, maar de temperatuur is dusdanig hoog dat een voettocht niet aan te raden was.
De tentoonstelling gaat voornamelijk over wat Clinton heeft bereikt gedurende zijn presidentschap mooi gerangschikt op tijd of thema, maar ook huisvest het al de documenten van bereikte wetgeving en kan je in andere documenten lezen wat de dagindeling van de President was van elke willekeurige dag gedurende z’n 8 jaar als president. Gelukkig werden niet alleen de successen van z’n presidentschap genoemd. Ook z’n misstappen, die bijna hebben geleid tot z’n afzetting, werden genoemd alhoewel ik de naam Monica Lewinsky nergens heb kunnen ontdekken.
De tentoonstelling werd afgerond met een exacte replica van “the Oval office”. Helaas mochten we niet op de stoel van de president zitten, maar het levert toch een aardig plaatje op. Al met al een goede middag besteding. Voor ons Calvinisten blijft het lastig om te zien, lezen en horen hoe de Amerikanen trots op hun land zijn, de slechte dingen snel lijken te vergeten, maar hoe vaker ik in dit land kom, des te beter ik het kan waarderen en des te meer ik het mis in ons eigen land.
En tja, dan is het bijna avond op een maandag in Little Rock. Niet meteen de meeste sexy combinatie van dag en stad, maar, na wat informatie van de zeer vriendelijke gastheer van het hotel, zijn we toch maar de stad ingetrokken om wat vertier en eten te vinden. En dat hebben we in eerste instantie gevonden in “the flying Sourcer”. Een keten dat we nog kennen van Nashville en wat 400 bieren en fastfood op het menu heeft staan. Hier hebben we dan ook een lekker biertje gedronken en van een niet onaardige maaltijd hebben genoten.
Na een verloren taxirit naar een tent die dicht bleek te zitten en vervolgens met dezelfde taxi terug te zijn gegaan, hebben we nog een Ierse bar en een muziekkroeg bezocht, maar op het moment dat het in de laatste tent echt op gang kwam, begonnen wij in te storten. En zo gebeurde dat we voor de tweede maal achter elkaar er voor 12 uur in lagen en mensen, ik kan u vertellen dat dat voor mij al lang, heel lang geleden is geweest dat ik voor 12 uur in m’n nest lag.
Als laatste wil ik jullie nog vertellen waarom ik heb gekozen voor “Forty Two” als titel. Het heeft te maken met de (gevoels)temperatuur die we vandaag hebben mogen ervaren en natuurlijk, maar dat wisten jullie, was Bill Clinton de 42e president van dit land.
