Voor een tweede maal voor 12 uur naar bed betekent natuurlijk dat we nu helemaal uitgerust zijn en dat we ook vroeg wakker waren. Na een onpersoonlijk hotel ontbijt met een lekkere kop koffie bespraken we, geheel niet sacherijnig, de plannen voor vandaag. Vandaag trekken we naar Tulsa in de staat Oklahoma en we kunnen daar op twee manieren komen; via de snelle grijze Interstate of via een mooie groene omweg. Aangezien onze verwachtingen met betrekking tot Tulsa laag gespannen zijn, besluiten we om de 100 mijl langere en groenere omweg te rijden.
En zo zaten we rond een uur of negen in de auto op weg naar Hot Springs in de staat Arkansas. Voordat je bij het moois bent, moesten we nog eerst wel wat grijs beton verwerken, maar naarmate we dichter bij Hot Springs kwamen werd het groener, bergachtiger en rustiger. We besloten om het National Park Hot Springs te laten voor wat het is, want we geloven wel dat de oude vellen baat hebben bij het verkwikkende en warme water en we hadden al helemaal geen zin in de aanblik van 10 tallen spa’s die het aangezicht van het park bederven.
En zo werd het na Hot Spring zo mogelijk nog mooier en bergachtiger en zijn we bijzonder onder de indruk van deze zuidelijke staat. Absoluut het bezoek waard.
De groene tocht eindigde in het historische en vriendelijk oogende stadje Fort Smith. Ergens in m’n achterhoofd weet ik waarom het beroemd is, maar aangezien ik nu in de auto zit kan ik het niet opzoeken en is m’n iPhone zonder data-roaming eigenlijk maar een dood vogeltje. Wellicht kan meester Bas opheldering geven. 😀
Dat terzijde; Fort Smith is dus het eindpunt van onze groene route, maar is ook het einde van ons bezoek aan the Natural State; Arkansas. Want de brug over, de gelijk genaamde rivier, bracht ons in de staat Oklahoma.
Het blijft altijd bijzonder om te zien hoe het aanblik van een andere staat anders is, zeker gezien het rechtlijnige karakter van de grenzen hier. Was Arkansas bergachtig en bebost, hier in Oklahoma is het heuvelachtig met uitgestrekte weilanden.
Vanaf dit punt besluiten om zo snel mogelijk de snelweg te pakken, om na een paar tolbetalingen rond een uur of drie in Downtown Tulsa aan te komen. Tulsa is een stad dat ongetwijfeld betere tijden heeft gekend. Vroeger was het het middelpunt van de olie industrie, maar die industrie is al lang vertrokken naar plekken waar daadwerkelijk wel olie in de grond zit. Na wat rust en informatie te hebben ingewonnen trekken we naar het district “The blue dome”, slechts een paar blokken verderop.
Anders dan in Europa zijn de centra in de steden van de Verenigde Staten verlaten. Er loopt letterlijk geen kip op straat en je herkent kroegen en restaurants alleen aan de uithangborden, zeker niet aan de bewegingen voor een etablissement. Maar als je de deur open trekt is het gewoon stampend vol en uitermate gezellig. En zo hebben we in dit district genoten van twee Grolsch beugels en hebben we heerlijk Japans gegeten.
Meestal eindigt ons verhaal hier. We vertellen niet zo vaak wat we na het eten doen, behalve dat we nog een paar drankjes hebben gedronken en een paar taxiritten hebben doorstaan.
Zeker in deze Square States is het niet verboden om homo te zijn, maar daarmee is alles gezegd. Hetgeen betekent dat de homobarren zo ver mogelijk worden weggestopt. Vandaar die taxiritten, maar ze zijn het vaak waard. Net als deze keer, waar we de avond in een hele gezellige kroeg hebben doorbracht, gezellige mannen hebben gesproken en genoten van een niet al te slechte dragqueen show en dat op een lullige dinsdagavond in de ingeslapen stad Tulsa in godvrezend Oklahoma.
Helaas geen foto’s van vandaag.
