Zoals ik gisteren al schreef was het laat, te laat, maar ’s avonds een vent, dus ook ’s ochtends een vent en dat moest ook wel, want ons staat een lange rit te wachten naar Valentine. Na het prima ontbijt in ons hotel zaten we rond een uur of tien in onze auto. En na wat aanwijzingen van Bram, de stem van Tomtom, zou deze voorlopig z’n kop houden, want de volgende aanwijzing zal pas over 275 mijl zijn, het eindpunt van vandaag.
Volgens de westerlingen en oosterlingen van dit land zijn The Great Plaines, ook wel genoemd “Fly-over zone”, een gebied wat je moet mijden want er valt toch niets te zien. Maar naarmate onze rit vordert zijn we het daar helemaal niet mee eens. We rijden via een US Highway door schattige dorpen, het landschap is heuvelachtig en groen, het aantal potentiële biefstukken of melkmachines, ook wel bekend als koeien, is enorm en naarmate we dichter bij het hart van Amerika komen wordt het steeds rustiger op de weg, totdat we bijna niemand meer tegenkomen…. En dat is wat we beoogd hadden met deze reis en we genieten dan ook met volle teugen van deze rit vandaag.
Zo rond een uur of vier komen we dan uiteindelijk aan in Valentine in het hart van Amerika. We zitten daadwerkelijk in het midden van het land; beide oceanen zijn ongeveer even ver weg en de dichtstbijzijnde enigszins grote stad ligt 300 kilometer verder. Kortom, we zitten ver weg van alles en zo voelt het ook. Desolaat is het beste woord om ons gevoel weer te geven.
Valentine is ook al niet veel, alhoewel het allerlei faciliteiten heeft voor de toerist waaronder Wifi en zo hebben we onze blog van gisteren ook nog kunnen posten. Vervolgens zijn wij de toerist gaan uithangen door het nabij gelegen opvangpark voor bizons te bezoeken. Eens heerser van deze grote vlakte, maar bijna uitgeroeid geweest, daarom is de bizon nu beschermd en in dit park huist een kudde van bijna 300 exemplaren.
En gelukkig kwamen ze ook tegen, niet zo heel veel als we hadden gehoopt, maar toch hebben we een kleinere kudde van 30 van dichtbij kunnen aanschouwen en fotograferen. Maar ook zeer nieuwsgierige paarden en hun eigenaar, de lokale park ranger, verschillende soorten vogels en prairie honden hebben we gezien en vastgelegd, waarbij het laatste soort meer weg heeft van een uit de kluiten gewassen rat dan een hond.
Na deze plezante onderbreking zijn we hotelwaarts gekeerd en hebben we een welverdiend biertje gedronken en zijn we vervolgens gelopen naar het enige restaurant dat open was op deze eerste Pinksterdag. Een aardige wandeling, maar we hadden al een biertje op en hadden we geen keus. Althans… Nee, natuurlijk hadden we geen keus, maar volgens de park ranger die we in het restaurant weer tegenkwamen trekt de gemiddelde inwoner van Nebraska inclusief de lokale sheriff, zich weinig aan van de no-go combinatie van alcohol en autorijden. Goed dat we het weten, beter opletten dus op de terugweg.
Het restaurant, de Peppermill, kon niet ongezelliger zijn, maar was behoorlijk gevuld met de lokale bevolking en volgehangen met LCD schermen. Alhoewel er van de volgorde van het serveren van het voor- en hoofdgerecht niets klopte hebben we redelijk van het eten kunnen genieten, terwijl we Dallas van Miami hebben zien winnen in de NBA basketbal finale. Het was al lang donker toen we de zaak hebben verlaten en na de wandeling lagen we al snel op bed om wat nachtrust, die we gisterenavond hebben gemist, in te halen.
