Het was niet laat gisteren, maar ook niet vroeg deze ochtend. We kunnen het rustig aan doen vandaag, want de rit is maar een kleine drie uur met nog een voordeeltje ook. Daarom vullen we de auto met alle koffers en een souvenir (dat doen we nooit) en rijden om kwart voor tien weg bij het hotel naar het ontbijttentje, niet heel ver weg, volgens de routebeschrijving maar 1 minuut met de auto, maar vanwege een ellenlange trein die dwars door Marfa rijdt, duurt het toch zeker 5 minuten voordat we de eerste bestemming van vandaag weten te bereiken.
Ook hier ontkomen we niet aan Mexicaans getint ontbijtje in de vorm van een mengsel van ei en aardappel gewikkelden in een tortilla. Het duurde even voordat we het kregen, maar het blijkt heerlijk en zo zie je maar weer, vegetarisch is zo slecht nog niet. Pas om 11 uur verlaten we Marfa om direct de US-90 highway op te rijden. Er wordt ons door middel van een bord, dat er 75 Mijl lang niets is. En tjonge, wat wordt dat bewaarheid.
Het is inderdaad 75 Mijl/120 kilometer met bijna helemaal niets. We halen drie auto’s en de eerder vernoemde trein in en zien er maximaal 10 tegemoet komen en toch lukt het ons om om 1 maal te moeten afremmen, omdat er een tegenligger aankomt, terwijl wij willen inhalen. Hoe groot is die kans? Maar verder enorme vlaktes, enorme leegte, een paar bochten, 1 bezienswaardigheid en 1 raadselachtig apparaat.
De bezienswaardigheid is een kunstinstelling waar Marfa om bekend staat en dat is de Prada winkel op 37 Mijl verwijderd is van het stadje. Natuurlijk moeten daar foto’s van worden gemaakt. Het is een kunstinstelling en geen winkel. Een grappige tussenstop. En terwijl we onze rit voortzetten en dichterbij Van Horn komen, zien we in de verte inderdaad een raadselachtig apparaat. In eerste instantie dachten we een telescoop, maar terwijl we langs rijden blijkt het een soort van Zeppelin te zijn. Na een korte zoektocht op het internet, zodra we weer ontvangst hadden, blijkt het 1 van de vele blimps (zeppelin) te zijn die langs de Mexicaanse grens staan opgesteld. Door middel van een koord worden ze 3,2 kilometer in de lucht gelaten en zoeken met geavanceerde apparatuur naar verdachte activiteiten rondom de Rio Grande. Tja, ik vind er wat van.
Bij het plaatsje Van Horn betreden we onze oude vertrouwde I-10 weer. Na de gesprekken van gisteren in de bar begrijp nu pas waarom deze dorpen er zijn. Van Horn heeft een laag aantal inwoners, maar met vele hotels en benzinestations. De I-10 is 4000 kilometer lang en uiteindelijk moet iedereen haar behoefte doen, eten, slapen en de auto voorzien van benzine. De inwoners van dit soort dorpen werken dus alleen maar in hotels en de benzinestations. Nooit gerealiseerd, maar klinkt heel erg logisch. Overigens, ze oefenen hun core-business niet helaas goed uit! Want pas bij de het derde station konden we de door de Jeep benodigde benzine vullen.
De interstate brengt ons naar El Paso. Helaas niet in de serene rust als hiervoor en zelfs dreigde een grijze wolf op de snelweg roet in het eten te gooien voor een ongeluk vrije aankomst. Want het beest liep verward over de drukke snelweg heen. We hopen beide dat het dier het heeft overleefd.
En zo komen we na drie uur rijden, twee uur later in El Paso. Wat we ons niet hebben gerealiseerd is dat El Paso in Mountain tijdzone ligt en daarom hebben we dat uurtje gewonnen. Iets wat ons niet helemaal goed uitkomt, maar daar vertel ik over een paar dagen meer over.
We verblijven in het hotel: El Paso Del Norte. Wederom een historisch hotel, maar nu met een ster meer en het is van buiten en binnen prachtig. Deze stad, het wordt niet meer Mexico dan dit. Het ademt Mexico qua gebouwen en mensen. En daar hoort dan ook een Mexicaanse lunch bij. Het wordt dus een Buritto en een Quesadillas, waarna we teruggaan naar het hotel om daar van de luxe gebruik te maken. De een gaat zwemmen op de tiende verdieping van hotel, wat uitkijkt op Mexico, de ander houdt een korte koele siësta om even bij te komen van de warmte.
Wat jullie niet kunnen weten, schrijf ik dit verhaal in een Mexicaanse bar, met Mexicaanse muziek op de achtergrond, waar bijna alleen maar Spaans wordt gesproken en zo is het heerlijk om over de dag van gisteren te schrijven. En het grappige is dat we onze wegen na het slapen en zwemmen weer samenvoegen en besluiten we te genieten van de lokale keuken. Iets wat totaal mislukt, want de gekozen tent was niet leuk en zo eindigen we in de beste Sushi tent van El Paso, Sushi Itto. En het predikaat best werd bewaarheid.
Na een laatste drankje in de bar van het hotel keren we terug naar onze hotelkamer om deze dag af te sluiten.
