Een ieder begrijpt wel dat we hebben ontbeten, dat het bij een Duitse tent was en dat we het hotel op een bepaald tijdstip hebben verlaten. Wat je wellicht niet weet is dat we ons gaan verplaatsen naar het, misschien wel, meest spannende onderdeel en stop van deze reis. De reis ansicht is niet spannend, want met de Jeep komen we er wel en dat begint al met een oude en vertrouwde weg; de Interstate 10. De vierde langste snelweg hier in de Verenigde Staten is zo’n 4000 kilometer lang en het heeft ons naar steden zoals LA, New Orleans, Mobile en Phoenix weten te brengen.
En van de 640 kilometer lange rit spenderen we bijna 375 kilometer op de Interstate en eigenlijk is dat niet spannend, het is eigenlijk gewoon saai. Zodra we de Interstate afgaan vlakbij Fort Stockton dan wordt het pas leuk. Het wordt stiller op de weg, de wegen worden rechter, de temperatuur stijgt dramatisch tot 40 graden Celsius en het gebied wordt desolater tot het moment dat wij als enige nog lijken te rijden in het zuidwesten van Texas. Niet helemaal alleen zijn we, want we komen nog een werkploeg tegen, die bij deze belachelijke hoge temperaturen, de weg aan het teren zijn. We hebben spontaan medelijden met deze mannen en vrouwen.
En dan rijden we na 6 uur eindelijk het spookstadje Terlingua in. Een dorp opgericht eind negentiende eeuw om daar naar Quicksilver te mijnen. Quicksilver is HgS, oftewel kwiksulfide. En zo is het dat we om half vijf de deur openen van onze Adobe; een oud mijnershuisje gebouwd van leem. Nu zijn we natuurlijk prinsesjes, dus was deze woning van alle moderne technologieën, zoals WiFi en Airco, voorzien. En al genietend van een watertje, krijgen we ineens bezoek van een roadrunner (je weet wel: miep, miep, vroem) en zoeken al snel waar Wile E. Coyote is. Maar helaas voor hem, de roadrunner was hem alweer te snel af blijkbaar.
Tja, wat ga je dan doen? Je zit immers in een spookstad, daar zal wel niet veel te beleven zijn. Nou, dat valt reuze mee. Want was het stadje rondom de tweede wereldoorlog volledig verlaten ergens zijner in de jaren 80 van de vorige eeuw weer mensen gaan wonen, want het ligt op een zeer handige plek voor dat wat we morgen gaan ontdekken. En zo kunnen we kiezen uit drie kroegen en drie goede restaurants om de rest van de dag onszelf te vermaken.
Het ligt allemaal op loopafstand van onze Adobe, dus sjokken we bij 40 graden naar een eerste kroeg om daar onze dorst te lessen. Maar terwijl we dat doen pakken zich donkere wolken boven Terlingua samen en op het moment dat wij ons willen gaan opfrissen, frissen de weergoden Terlingua op met een bui die er niet om liegt. Nu begrijpen we beide dat het hier wel een buitje kan gebruiken. Het heeft immers al sinds een half jaar niet meer geregend. Maar mot dat nou net gebeuren als wij in dit spookstadje zijn?
Zoals de meeste regenbuien hier, zijn ze heftig maar ook zo weer voorbij en kunnen we onze reis naar de Adobe voort te zetten, kleden we ons om en sjokken we iets sneller naar het Starlight Theater, waar we eten en drinken. Het restaurant is een instituut in de omgeving en we eten er heerlijk en maken contact met de lokale bevolking. En net als dorpen als Ourah, Colorado en Valentijn, Nebraska is het ook het met de lokalen hetzelfde verhaal. Er is bijna met iedereen wel wat mis of iets misgegaan en dit soort ver afgelegen dorpen, zijn een ontsnapping aan de echte en reële wereld. Ach en dat begrijpen we misschien ook wel weer, want ook deze vakantie zijn de nieuws apps verwijdert en weten we niet wat er in die echte en reële wereld gebeurt.
En dan willen we de avond op een bijzondere manier afsluiten, want het is hier één van de lichtarmste gebieden van de VS, dus willen we genieten van de melkweg. We zouden zelfs een hypermoderne telescoop kunnen gebruiken die in onze Adobe staat. Maar die regenbui van een paar uur geleden gooit roet in het eten en daarom besluiten we maar te gaan dromen van de melkweg, al hopende dat we morgen wel van de sterrenhemel kunnen genieten.
