Vanochtend zijn we wat later vertrokken dan gebruikelijk. Rond een uur of half tien zaten we op de weg richting Oklahoma City. Het eerste gedeelte hebben we via de Interstate 44 gedaan om ons snel in de richting van de staat Oklahoma te brengen.
Weer is het landschap aan het veranderen. Waar Missouri heuvelachtig en bosrijk was, is Oklahoma ook heuvelachtig, maar zie je veel meer ranches met vee (koeien en paarden). Wat ook opvalt in Oklahoma is dat langs de weg veel minder visueel vervuild is met billboards.
Na Tulsa hebben we weer een stuk van Route 66 gereden. Dit keer niet zo heel interessant en spannend. In Bristow hebben we bij een beroemd route 66 cafe “Russ’ Ribs” een sandwich gegeten, een foto laten nemen en hebben we de muur gesigneerd. Na Bristow zijn we weer de snelweg op gegaan.
Ons autootje doet het geweldig! Je mag het eigenlijk geen rijden meer noemen. Je zit in de auto, je hoeft niet te schakelen en op de snelweg zet je de cruise control aan. Het is alleen nog een klein beetje sturen gedurende het inhalen. Alleen maar gedurende het inhalen, want de wegen zijn lang en recht.
Rond een uur of drie hebben we ons hotel in Oklahoma City bereikt. Straks gaan we de stad in waar we uiteraard de plek van de Oklahoma City bombing gaan bekijken.
Oklahoma City is een zeer jonge stad. Dit jaar bestaat de stad precies 100 jaar en het is natuurlijk de hoofdstad van de gelijknamige staat. Er valt niet zo veel te vertellen over de stad, behalve dan dat ook deze stad weer zeer uitgestrekt is net als Springfield. Waar we Okla City natuurlijk wel van kennen is de verschrikkelijke aanslag op het Alfred P. Marrah gebouw in april 1995. Op de plek van de bomaanslag is nu een herinneringsmonument en deze wilden we graag bezoeken.
Nadat we in het aangekomen waren en onze spullen hebben gedropt in de kamer, zijn we meteen weer vertrokken met de auto naar het centrum van de stad. Eenmaal aangekomen troffen we een verlaten stad aan. Het is zaterdag, dus de meeste mensen zijn vrij. In Nederland gaan we op zaterdag massaal naar de stad om inkopen te doen, hier dus blijkbaar niet. Er was helemaal niemand in de stad, zo erg dat het wel op een spookstad leek.
Na wederom een slechte sandwich te hebben gegeten zijn we naar de plek van de aanslag gelopen. Het monument was zeer smaakvol aangelegd en is denk ik een goed eerbetoon aan de 168 slachtoffers. Het monument bestaat uit twee muren met op elk een tijdsaanduiding. De eerste: 09:01 geeft het moment aan van de onschuld van de stad. De tweede: 09:03 geeft het moment aan van de verloren onschuld. Tussen de muren ligt de reflectievijver en op de plek waar het gebouw heeft gestaan naast de vijver staan 168 stoelen, elke stoel met een naam van een slachtoffer. Van de 168 stoelen zijn er 19 in kleiner formaat, die staan voor de 19 kinderen die zijn omgekomen. In het gebouw was ook een kinderopvang gehuisvest. Erg indrukwekkend.
Na het bezoek aan het monument zijn we weer teruggegaan naar ons hotel. Na wederom een slechte maaltijd (het is vooral vet en veel en dan hebben wij al weer genoeg gehad), zijn we country bar in gegaan. Tja dit is het middenwesten. Cowboy land. En cowboys gaan op zaterdag naar de bar om te gaan dansen. Dat betekent line-dancing, slowen op een nummer van een of andere zeer populaire country zanger of zangeres. Niet helemaal onze stijl, maar zeer vermakelijk om te zien. Oh ja, één detail nog….het waren allemaal mannen. Een hoog Brokeback Mountain gehalte ;-).
