Vanochtend waren we wederom geen vroege vogels en zaten we pas rond een uur of 10 op de weg richting Amarillo. Na ongeveer een uurtje rijden zijn we gestopt om goed (echt goed…) te ontbijten bij Denny’s, één van de vele ketens die je langs de snelwegen aantreft. Helaas is het weer een stuk verslechterd en is het zeer bewolkt en af en toe regent het zelfs een beetje.
Route 66 doorkruist diverse staten, maar Oklahoma heeft de meeste kilometers. Daarom is het niet vreemd dat hier dan ook het officiële Route 66 museum staat. Vlak voor het dorpje Clinton zijn we dan ook weer de snelweg afgegaan om de route te volgen en het museum te bezoeken. Het is een beetje vreemd dat het museum dus niet ligt aan de route, maar ja een kniesoor die daar op let. Het museum was helaas nog dicht en zou pas een uur later open gaan. Omdat we nog veel kilometers voor de boeg hadden hebben we maar besloten om door te rijden via de snelweg, maar we hebben wel een paar aardige foto’s van het museum kunnen maken. Overigens kwamen we onderweg weer een bilboard tegen met een ander “officieel” Route 66 museum.
Na zo’n 250 kilometer bereikten we weer een nieuwe staat; Texas. De staat van de ranches, koeien en olie. Alle drie hebben we onderweg vele malen gezien. Ook hier weer een stuk van Route 66 gereden. Helemaal geweldig. Langgerekte wegen, uitgestrekte landschappen en helemaal alleen op de wereld.
Amarillo is de koehandel (klinkt logisch)- en Helium (?!) hoofdstad van de wereld. Blijkbaar wordt hier 90% van de Helium hier geproduceerd (het is maar dat je het weet). Amarillo is geen eenvoudige stad voor een toerist die op zondag aankomt. Vanwege de zondagsrust is hier bijna alles gesloten. Dus hebben wij ook maar besloten de rest van de dag de zondagsrust te respecteren.
Vlakbij het hotel zit een, volgens de receptioniste, geweldig restaurant wat wel open is op deze dag, genaamd: Texas Roadhouse. Na de brunch van vanochtend hadden we niet meer gegeten, dus we hadden wel trek en rond een uur of zes zijn we naar het gebouw toegelopen. Het was er stervensdruk en we zouden meer dan 40 minuten moeten wachten voor een tafel, maar als we meteen wilden zitten dan moesten we aan de bar zitten. Voor ons geen probleem. Altijd gezellig.
Het zal niet verrassend zijn dat deze keten steaks als belangrijkste item op het menu heeft staan. De keuze varieert van groot tot zeer groot. Wij hebben niet voor de steak gekozen, maar voor de Sirlion puntjes. En ik kan melden; het was heerlijk. En dat mocht ook wel, want dit is pas de tweede keer dat we lekker avondeten hebben gehad.
