The final level, La grande finale, de laatste dag van deze vakantie; en zoals het hoort dien je een lange avontuurlijke tocht, onze Odyssey, groots af te sluiten en waar beter dan in Parijs. Daarom hebben we immers op deze stad aangekoerst. En om dit te realiseren hadden we afgelopen dagen, frusties die we zijn, een lijstje opgesteld van wat we zeker moesten doen.
En dat begon, voor Robert meteen al goed, want hij wilde ontbijten in het hotel, iets wat hij gedaan heeft. Ikzelf ben niet zo’n ontbijter dus voor mij was het een uurtje langer op bed, maar nadat ik me gedoucht had stond er een pasta salade klaar, die Mon Ami, voor mij speciaal had opgehaald.
En ja wil je groots afsluiten in Parijs, dan zijn daar genoeg gelegenheden voor; eerst een bezoek aan Rue Faraday. Voor bijna niemand een bekend adres, voor ons nu wel. Vervolgens naar het Harrods van Parijs, Galleria Lafayette, maar behalve kleding is er niet veel. Wij gingen voor de gadget en de nieuwste TV’s maar die zijn hier blijkbaar niet. Geen klacht, slechts een vaststelling.
En grootser dan groots in Parijs kan je niet afsluiten in het meest bezochter museum ter wereld; Het Louvre. Voordat we dit immense museum hebben betreedt hebben we voor de zekerheid toch nog de San Greal (bloedlijn) gecheckt en voor wie dat niet begrijpt, lees het boek van Dan Browne of bekijk de film met Tom Hans in de hoofdrol; The DaVinci Code.
Over die dezelfde DaVinci kom ik straks op terug, maar net nadat wij een paar passen een van de vleugels betreden via 1 van de vele ingangen, hoor ik een Nederlandse vent van 25 tegen z’n vriendin zeggen, met echte wanhoop in z’n stem: “Ik weet het niet meer, ik kan de uitgang niet vinden”. Terwijl ik nog vers was in dit museum heb ik ze op sleeptouw genomen om ze de uitgang te tonen (lijkt een onbelangrijke passage, het is echter anders). Nogmaals COVID is erg, maar het levert ook z’n voordelen op. Vooral aangaande de drukte; echter, alle bezoekers, net als wij, gaan op zoek naar dat ene, in mijn ogen, wanstaltige mini schilderij, de Mona Lisa van DaVinci. Er staat zelfs een enorme rij voor, die wij niet bevolken en van afstand een foto van maken.
Maar hoe verder we van de Mona Lisa geraken hoe rustiger het wordt en bekijken we de andere meesterwerken, qua schilderijen, maar ook beeldhouwwerken en die laatste weten we steeds meer en meer te waarderen. Neemt niet weg, dat een bezoek aan de vijftal zalen met de meesterwerken van de Nederlandse schilders, zoals Hals, Vermeer, Steen en van Rhijn, altijd een bezoek waard is. En net als de Hermitage in Sint Petersburg krijgen we het idee dat hier meer Nederlandse schilderijen hangen dan in het Rijksmuseum. Maar na zo’n twee uur te dwalen in dit museum beginnen we ons te identificeren met die gast van 25 en vragen we ons af: Waar is toch in hemelsnaam die uitgang.
50% van de lijst afgevinkt!
De crêpes van de lijst weten we niet af te vinken, want het beste crêpes restaurant in de stad blijkt gewoon ongezellig en daarom nuttigen we maar een pizza een pleintje verder in het Latijnse Kwartier, iets wat ook op de lijst staat. En zo loopt deze grote finale toch tot z’n einde. Meeste afgevinkt, een paar biertjes en Aperol Spritze bij onze favoriete tent in het 17e Arrondissement en hotelwaarts om ons op te frissen en voor te bereiden op de grote finale van de dag. NOT!
Want het hotel heeft boilerproblemen dus we kunnen niet anders dan ijskoud douchen en de medewerkers van het restaurant wat we hebben uitgezocht, kan ons niet uitleggen wat er op de kaart staat. Het staat er in het Frans op, maar beide zijn Engels en de eigenaar zit ziek thuis. We kregen woorden mee als Konijn, maar daar hield het mee op en daarom. keren we, via andere pogingen, terug naar het restaurant gelegen naast ons hotel, om daar prima, wederom, te eten, maar we hadden het meer bijzonder willen afsluiten. Rest ons nog een paar drankjes bij Dada, onze favoriete tent, en terug te keren naar het hotel, waar we gelukkig nu wel warm kunnen douchen.
Met een paar eerste wereld problemen, hebben we dit laatste level van onze grote avontuurlijke reis geweldig afgesloten en gaan we morgen het geheel afsluiten; End Game!
Hier nog wat foto’s van deze dag. Maar de hoofdfoto van vandaag is natuurlijk alleszeggend: De twee geliefden vinden elkaar; gedurende Mario’s Odyssey redt hij Princess Peach. In dit geval is het Cupid die Psyche kust. Het beeld is vooral bekend omdat de vleugels van Cupid bijna letterlijk doorzichtig zijn. En de figuurlijke betekenis is natuurlijk dat het goede, de liefde overwint, van alles.
Prachtige verhalen, dank jullie wel! En wat is Parijs toch fantastisch …. Mooi om daarmee af te sluiten!!! Dikke kus!