Caotico Totale

En dan is het net over half tien ’s avonds, drinken we een laatste biertje en kijken elkaar aan met grote versufte ogen met beide dezelfde vraag… Wat vinden we hier nu van? Het korte antwoord is: Geweldig, het langere antwoord probeer ik hieronder op een visualiserende manier uit te leggen.

Het was gisteren duidelijk, ons zuidelijkste en ook gestelde doel van onze Odyssey moet Napels worden en nadat we gisteren beschikbaarheid en temperatuur hadden gecheckt en er een nachtje over hebben kunnen slapen, is die mening ook niet veranderd en zo verlaten we rond een uur of half twaalf, na een goed ontbijt, het slaperige Pitigliano om een uur lang via B wegen de A1 te bereiken richting Rome en vervolgens Napels, een snelweg die een stuk rustiger wordt nadat we Rome achter ons laten. Een ongeluk gooit wat roet in het eten, maar we bereiken de stadsgrenzen een kwartier later dan gepland en dat had een stuk slechter gekund.

Maar zodra we de snelweg verlaten begint, net als bij de besnorde loodgieter, het avontuurtje in het avontuur. En net als die avontuurtjes van Mario, is het allemaal chaotischer en gevaarlijker, dan zijn normale Odyssey. Bij Mario werkt de zwaartekracht andersom, is rechts eigenlijk links en komen de gevaren van alle kanten. En mensen, Napels is niet heel veel anders. Verkeersregels en borden zijn er om juist niet te volgen, claxonneren en schelden is standaard en, net als bij Mario, komen de auto’s, scooters, mensen van alle kanten en concluderen we ook nog eens dat wij in de enige auto rijden zonder schade. totale chaos, oftewel “Caotico Totale”.

Gelukkig rijdt Robert, want anders was ik al lang de auto uitgestapt om even al flink scheldend en druk gebarend met de handen ruzie te maken, maar in feite rij ik net zo hard mee, want twee paar ogen is in de chaos dat Napels heet geen sinecure en eigenlijk hadden we er nog een paar bij kunnen gebruiken. Apple kaarten doet hard zijn best om ons naar de juiste parkeergarage te brengen, maar doet dit niet goed genoeg, want we, wat schattig van ons, willen de verkeersregels opvolgen. Uiteindelijk rijden we ook maar eenrichtingswegen in, net als de gemiddelde Napolitaan om de garage te bereiken, maar niet voordat we onze auto hebben moeten manoeuvreren door nauwe straatjes met terrasjes, die de nabijheids-signalering van onze Benz volledig van slag weet te brengen.

Nadat we eenmaal de auto achter ons hebben gelaten en al puffend, de stijle straten van Napels beklimmen om ons appartement te vinden is de chaos misschien nog wel nog erger. Je wordt ingehaald door honderden scooters die al claxonnerend een baan proberen te vinden tussen wandelaars en auto’s.

Pas vandaag hebben we het appartement geboekt, terwijl Robert aan het rijden was. Beide hebben we de foto’s bekeken en we zijn er van overtuigd dat het een geweldig luxe appartement is van meer dan 60 vierkante meter, maar we hebben ook gelezen dat je even moet wennen aan de omgeving. En daar is geen woord aan gelogen, want naarmate we het adres naderen zien we het ware Napels. We resideren in het Spaanse kwartier, ooit de plek van de Spaanse soldaten in de middeleeuwen, later de plek van de maffia, hoeren en pooiers, maar tegenwoordig de hipste wijk van Napels. Alleen heeft het arme Napels nog geen poging gedaan om de wijk echt op te knappen. En terwijl we worden begroet door onze gastheer, zien we veel vuil liggen en is de façade van het gebouw van ons appartement zoals het waarschijnlijk was gedurende de Tweede Wereldoorlog, met de nodige toegevoegde smog en graffiti. En die geur wat, wat is toch die typerende geur?

En ook het trappenhuis levert toch wat fronsen op, maar de gastheer is een vriendelijke kerel, die de deuren van het appartement opent en achter al die armoe aan de buitenkant zit inderdaad een geweldig luxueus appartement.

Maar net als nu kijken, we elkaar toch wel versuft aan en vragen we ons af, is dit wat we willen. En, sorry voor de foute opmerking, een beetje bier helpt dan gewoon. Een biertje die we hebben verdiend vanwege een veilige rit zonder deuken en ,zoals zo vaak, het helpt om door de zure appel te bijten en we trekken er op uit om de Spaanse wijk al lopend te ontdekken en, eigenlijk…. Eigenlijk is het gewoon geweldig! De chaos is niet minder, als je 10 seconden lang geen claxon hoort of geen scooter ziet, moet er echt wel wat mis zijn. De mensen zijn vriendelijk, gewoon aardig, de biertjes smaken en we lachen om het temperament van dit rare volkje.

En weet je nog die geur….. Dat is de geur van de gewassen kleding die overal compleet nat aan de straatzijde van het balkon wordt gehangen. En daarmee is Napels misschien we de vieste en schoonste stad van deze wereld, want de straten zijn goor vol met afval, maar op vijf lagen boven diezelfde stad hangt overal kletsnatte was te drogen.

En dan, dan rest ons nog een ding. Pizza! En er is geen straat zonder pizzeria. Dit is de stad van de pizza en pizza zoals de oude Romeinen dat hebben bedoeld. Want de pizzabodem was 2000 jaar geleden bedoeld als een bord en ik heb een bord (pizza) gevuld met een soort uien en vlees wat echt smaakte als uiensoep en Robert had een pizza in de vorm van een bord gevuld met een tomaten/gehakt saus en de rand van het was ook nog eens gevuld met kaas.

En dan is het negen uur ’s avonds, zijn we echt wel een beetje uitgeteld, zijn onze hersenen in een soort van totale chaos, maar met het raam open, al luisterend naar de claxons, de scooters en al het andere wat Napels brengt, zijn we meer dan blij met onze juiste besluiten qua bestemming en appartement.

Vandaag alleen maar een foto van één van onze pizza’s en morgen gaan we de stad ontdekken en zullen er meer dan genoeg foto’s komen.

En weet je wat, zo vlak voor het slapen gaan, ga ik gewoon Mario Odyssey spelen; een stuk rustgevender dan de drukke stad Napels, maar net zo leuk!