Terwijl ik dit stukje schrijf, rijden we in Wyoming op de I25 Noord van Denver naar Casper. De wereld om ons heen is licht glooiend en groen van het gras. Ramon rijdt en ik zit met de Macbook op schoot het volgende verslag te schrijven.
Vandaag hebben we een lange reisdag voor de boeg. Ongeveer 350 mijl, dat is de afstand van Deventer naar Parijs. Verschil is dat het een lange weg is, maar wel door de Rocky Mountains. Doel is Denver, de hoofdstad van Colorado. Na al die natuur en kleine dorpjes zijn we wel toe aan een grote stad.
Tegen half 8 ’s ochtends werden we wakker in ons net iets te krappe bedje. De muggenbulten van gisteren jeukten nog lekker, dus al krabbend hebben we ons gedoucht en aangekleed om voor half negen het gezamenlijke feestmaaltijd, het ontbijt met de andere gasten, mee te maken. Natuurlijk waren wij weer als laatste, en met een kleine verontschuldiging gingen we zitten, waarna de eigenaar de gebakken eieren en pannenkoeken met stroop en rode bramen voor ons serveerde. Ramon had niet zo’n trek, maar ik heb het heerlijk opgepeuzeld allemaal. Toen we het op hadden waren we de enige aan tafel. Na de creditkaart weer getrokken te hebben en de koffers ingepakt te hebben heb ik de auto voor de deur gezet en kwam Ramon met de koffers aangezet. De navigatie ingesteld op Denver en rijden maar.
Zoals ik al zij was het vandaag een rijdag. De route leidde ons van Moab 30 mijl naar de Interstate I70 west. Een lange bochtige weg. Het landschap bij vertrek bestond nog uit canyons , maar ging over in de Rocky Mountens naar mate we dichter in de buurt kwamen van Denver. Onderweg passeerden we het bekende ski plaatsje Aspen waar de “rich & famous” de ski vakantie doorbrengt.
We zijn onderweg een keer gestopt bij de bekende Subway om een broodje in te slaan die we later op de middag op een rustig stukje langs de wild stromende Colorado rivier hebben opgegeten.
Tegen half vier kwamen we in Denver aan. Ramon had de eer om het laatste stukje naar het hotel te mogen rijden op de aanwijzingen van onze navigatie. Doordat ik de correctie aanwijzing van “Bram” verkeert interpreteerde stuurde ik Ramon de verkeerde weg op waardoor we toch een stukje moesten omrijden. Helemaal super de TomTom. Ik had voor de zekerheid de route op papier, maar die gebruiken we helemaal niet meer.
Het Magnolia hotel bleek een goede keus te zijn. Hartje downtown omgeven door de relatief hoge wolkenkrabbers. Het hotel was vroeger een bank geweest en halverwege de jaren 90 omgebouwd tot een prima hotel. Niet te chique en onbenullig groot. De jongens van de valet parking hebben de auto voor 25 dollar per dag weggezet. Toen ze vernamen dat we uit Nederland kwamen ging het gesprek al snel over op de voetbal. Het ontvangst was na de lange rit uitstekend. Ook de kamer was prima in orde met twee geweldige bedden.
Ramon ging de computer installeren en de apparatuur aan de oplader zetten, terwijl ik besloot om de was te gaan doen. We twijfelden nog even of we de was door het hotel zou laten wassen, maar dat zou door alle sokken en onderbroeken ed al meer dan 50 dollar gaan kosten terwijl voor we voor een paar dollar het in het hotel zelf konden doen. Het kostte me nog geen uurtje om het te doen.
Na de was hebben we een biertje gedronken in de hotelbar en zijn we op weg gegaan om wat te gaan eten in de stad. We gingen op aanwijzingen van het barpersoneel naar 16th street, the Mall. Deze straat is autovrij en er rijden continue gratis bussen door de lange straat heen. Tijdens het lopen op de Mall begon het waarachtig te regenen, ons eerste regenbui van de vakantie. We zijn de gratis shuttle ingesprongen en een paar blokken verderop erweer uit gestapt. Het doel was PF Changs, de Chinees Bistro die je in heel Amerika kunt vinden. Het eten is daar altijd lekker, ook nu weer. We deelden onze voorgerechtjes: dumblings en Won ton crabs, en Ramon nam als hoofdgerecht een heerlijke noodles gerecht en ik had iets met kip.
Tegen half negen hadden we ons eten op. Het was nog te vroeg om op stap te gaan, dus we besloten om in het hotel nog een uurtje of twee te “rusten”. Tegen half elf regelden we een taxi die ons voor 8 dollar naar de bar Charlie’s bracht, een gay bar waar vooral veel cowboys komen. En ja hoor, die waren er ook, al viel het cowboy gehalte nog wel mee. Wat grappig was, was de grote dansvloer, waar country muziek werd gedraaid, en waar om het half uur een line-dance nummer werd gedraaid en de dansvloer volstroomde met stoere cowboys die op een rij dezelfde danspasjes uitvoeren. Leuk om te zien.
Om twee uur sluiten de kroegen in Denver. Gelukkig hadden we redelijk snel een taxi te pakken en tegen half drie lagen we weer heerlijk te snurken in ons meer dan zalige hotelbedjes.
