Het is zondag, de dag dat iemand zag dat het goed was, de rustdag, en wie zijn wij om deze dag in het land van de kerk van de heiligen der laatste dagen niet te eerbiedigen. We deden dat gisteren al om al voor 12 uur op bed te liggen en vandaag doen we dat om in alle rust te reizen naar de hoofdstad van Utah; Salt Lake City (SLC). En voor de Rooms Katholieken onder ons, dit is is Vatican City voor de gelovigen van de kerk van de heiligen der laatste dagen, vroeger beter bekend als de kerk der Mormonen.
Nu is Robert Rooms Katholiek en ik denk dat ik humanist ben, maar allebei hebben over ons eigen geloof een mening en ik denk dat we respect hebben voor datgene wat anderen geloven, maar dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. Maar Salt Lake City lijkt natuurlijk niet een natuurlijke stopplaats voor ons blije jongens, terwijl we van harte welkom worden geheten door de mormonen en ze acteren/doen alsof er geen probleem is. Alhoewel, ik me hier zelf toch enigszins moet corrigeren, want het grootste gedeelte van deze rood gekleurde geërodeerde staat is ook politiek rood gekleurd is, maar SLC is opvallend blauw gekleurd, iets wat we merken alleen al vanwege het feit dat Hillary met een overtuigend aantal stemmen hier heeft gewonnen.
Maar om SLC voor een derde maal te bezoeken lijkt iets te veel van het goede en daar komt de bijnaam van deze stad om de hoek te kijken. Want Salt Lake City is de kruising van het westen, want er kruizen hier heel veel wegen die naar belangrijke plaatsen in de rest van het westen liggen, vanuit hier zijn we vertrokken naar/aangekomen van, net als anderen, Arches National Park, Grand Teton National Park, Yellowstone National Park, het godvrezende Zion National Park en het goddeloze Las Vegas en San Francisco.
Maar buiten al die voordelen om is SLC wat mij betreft een heerlijke stad, schoon, wellicht schoongeveegd van alles wat we in Las Vegas en San Francisco kennen zoals zwervers, vuil en drugs. En welke aanrijroute je ook gebruikt naar Salt Lake City het is volgens ons, maar ook de Rand McNally prachtig en scenic. En zo is het ook vandaag weer, in het prachtige Utah, op een uiteraard rustige zondag, gedurende een niet al te lange route, om bij het bekende Peery hotel te parkeren, om toch ook weer wat bekender te raken met de kerk die hier resideert, ons laten verwennen door de snacks van de favo Aziatische Bistro en dat alles tot ons laten toekomen door de verbindende kracht van de e-steps van Lime. Die ook ons ’s avonds helpen te verplaatsen naar een van de vele goede restaurants om dezelfde e-step voor 23.00 te parkeren voor ons hotel om net als ons te rusten en ons voor te bereiden op de dag van morgen. De dag dat we rijden naar de hoofdstad van Idaho, een stad die we vorig jaar ook hebben aangedaan, maar waar de beleving een verschil van zon en regen blijkt en dit jaar ervaren we de stad Boise in de zon.
