Pressure

Ik geloof dat we het pas een keer later dan middernacht hebben gemaakt en ook gisteren hebben we het niet de dag van vandaag zien worden, iets wat dankzij Roberts voorwerk; een geweldig museum, de lokale hotspot voor eten en drinken goed al dromend kunnen verwerken in het geweldige hotel, iets wat we ook mogen meemaken dankzij datzelfde voorwerk. En na een prima ontbijtje begin ik met het inlossen van een paar beloften in het verhaal van gisteren. Twee van die beloften komen voort uit het bezoek aan het geweldige museums over de Pioneers van weleer en zo verlaten we Kearny, een dorp waar 34.000 zielen leven op 645 meter hoogte, niet via de snelweg maar via de Highway 30, the Lincoln highway, de allereerste autobaan die de twee oceanen wist te verbinden en waar het museum in Kearny ook over ging.

En het is heerlijk rustig op deze highway en alhoewel we iets minder snel mogen rijden dan op de Interstate gaat het misschien nog wel sneller. In ieder geval sneller dan onze ondenkbeeldige tijd, want het teletubby landschap van Nebraska is prachtig en we wanen ons weer alleen op de wereld en dankzij onze witte monster, weten we de eerste etappe van deze rit snel te slechten om al rond een uur of 11 aan te komen bij het stadje North Platte.

Nu vragen we niemand om te weten waar North Platte bekend van is, maar het is de thuisbasis van het grootste rangeerterrein ter wereld en samen met Kearny heeft deze stad een hoofdrol gespeeld in de volgende vorm van transport en communicatie, zoals dit in eerder genoemd museum werd uitgelegd, de aanleg van de eerste treinlijn die de twee oceanen, nog voor de Lincoln Highway, wist te verbinden. En vanuit een uitkijktoren zien we hoe een gebied van 8 mijl breed, vol gelegd met 400 mijl rails, de treinen van Oost naar west en vica-verca door middel van barcodes weet te rangeren en assembleren. En het is iets, wat wij nerds, met volle bewondering en vragen aan de aanwezige experts tot ons nemen.

Na dit fraaie stuk van treintje spelen hebben wij nog 300 kilometer te gaan naar onze volgende stopplaats en dat is niet Scotsbluff, zoals aan het begin van dit avontuur aangekondigd, maar Denver. Daarvoor zijn meerdere redenen, waaronder wat sjieke rust te creëren, maar ook om meer actieve tijd te krijgen in de Rocking Rockies en de imposante Red Rocks in de staat Utah. Na hadden we 300 kilometer via de Lincoln Highway kunnen volbrengen, maar via de snelweg is het bijna twee uur sneller en zo verlaten we North Platte met 23.000 zielen levend op een hoogte van 840 meter.

En daar heb je weer die getallen…. En vooral het getal van hoogte blijkt de komende uren cruciaal. Want we gaan dat getal van 840 meter bijna verdubbelen naar 1600 meter, omgerekend is dat ongeveer een mijl en het is dan prettig voor beta persoon als ik, dat de bijnaam van Denver; “The Mile high City” overeenkomt met de daadwerkelijke hoogte. Maar terwijl wij klimmen, daalt omgekeerd evenredig de luchtdruk en, iets wat gisteren nog een irritatie blijk, wordt nu een zeer pijnlijke zaak. Want de lagere druk van de omgeving laat het gevoel van druk in een van mijn kiezen omgekeerd evenredig doen toenemen en blijken aspirines niet meert voldoende om die pijn weg te poetsen.

Nu beschreven we in het eerste verhaal dat we alle aspecten van dit land willen ervaren met deze grote oversteek, maar twee uur lang in stoel van een tandarts hoorde daar echt niet bij. En nadat ik de tandarts en drie assistenten gevrijwaard heb van enige schuld door hun falen, onderga ik, behangen met een loden vest, vijf keer een röntgen foto. Absurd, want de straling die van de Rocky Mountains afkomt is vele malen hoger dan vijf keer een röntgenfoto. Maar ik onderga het, samen met het geboor en gefrunnik in mijn mond, die zo gehoopt had op rustigere tijden, dan de maanden maart en april. Na twee uur verlaat ik de krappe praktijk en samen met Robert, die mijn medicijnen heeft opgehaald, lopen we naar  het heerlijke luxe hotel, waar we beide, maar vooral ik, ons gastronomisch laten verwennen. En persoonlijk vind ik dat ik daar volledig recht op heb, nadat ik deze uitermate pijnlijke ervaring als een man heb gedragen (met andere woorden net als elke andere zieke man, was het vreeeeeeeeeselijk).

Maar die twee uur in de stoel waren vermoeiend en ik verruil de bar en Robert voor een geweldig bed en goede nachtrust hopende dat al dat alles wat ik vandaag als man weer heb moeten meemaken voldoende is. The Mile High City is nog maar het begin van de hoogtes van deze reis en onze volgende bestelling en activiteiten liggen bijna nog een Mijl hoger en als de kies niet voldoende geheeld is kan dat een probleem worden. We zullen het meemaken.