Over dat favoriete moment heb ik het gisteren al gehad en ik pik de draad van deze dag op nadat ik dat verhaal online heb gezet om ons allereerst te goed te doen aan een goed ontbijt en ik al peinzend hier nu zit te bedenken waar dat ook al weer was…. Er gebeurt ook zo veel de eerste dagen van dit soort vakanties. Dat begint al met de verwerking van de jetlag, de eerste indrukken, het geregel om de rest van de vakantie goed te laten verlopen, altijd weer de eerste strubbelingen om deze website en andere digitale zakengladjes te laten functioneren en ga zo maar door. En dan vergeet je wel eens waar je genoten hebt van je eerste ontbijtje. Goed die naam krijg je straks van me, zodra Robert terug is van zijn frisse duik.
Wat me zeker niet ontgaan is de rest van de invulling van de dag en vooral dat eerste indrukken niet altijd helemaal kloppen. Want al lopend zien we dat Baltimore een ruige stad is, zoals ik dat even heb aangetipt in het verhaal van gisteren, maar ook haar charmante kant heeft want op maar een paar minuten lopen ligt het historische district van deze stad waar een serene rust hangt en net als al die andere plekken hier in een van de originele staten heel veel “eerste keer dat” of “eerste gebouw zo” heeft en Baltimore heeft de eer om de eerste kathedraal van het land te herbergen, dat prachtig is door juist een hele sobere inrichting te hebben in tegenstelling tot de vele andere gelijksoortige gebouwen die we in de loop van de tijd al hebben bezocht. Maar omdat de mis bijna begint en we met onze korte broeken iets underdressed zijn verlaten we het gebouw om alweer het volgende eerste maal ding tegen te komen; het monument voor George Washington gelegen op mount Vernon.
En dan krijgen we iets met een klok en een klepel verhaal en waaruit blijkt dat Billypedia niet altijd correct is. Want zo weet ik Robert te vertellen dat hier de allereerste president na zijn ambtsperiode is gaan wonen, waar hij in 1799 is overleden slechts een paar dagen verwijderd van het jaar 1800. Dus ik denk hier op heilige grond te staan, daar waar de eerste president van dit land is overleden, maar moet ontdekken dat het hier gaat om slechts het allereerste monument ter nagedachtenis aan de man en om zijn nagedachtenis nog meer gestalte te geven een willekeurige heuvel in deze stad te vernoemen naar zijn laatste woonplaats. Een monument dat je voor maar 6 Dollar per persoon kan bezoeken en beklimmen en terwijl we aan de 227 treden beginnen in een toren dat hetzelfde klamme atmosfeer heeft als je dat wellicht kent van grotten bedenk ik me waar ben ik aan begonnen, want daar sta je dan na 227 treden, nat van het zweet om vervolgens de volgende zweetbui over je heen te krijgen; het zweet van de angst van de hoogtevrees. Maar ik moet toegeven het was de moeite waard, want het uitzicht vanachter een paar veilig vastgemaakte ramen laat zien dat Baltimore een charmante stad is en dat 454 treden lang niet zo inspannend te zijn als ik de eerste keer had bedacht.
Na een kop koffie en een must see museum, dat prima onderdak biedt aan een privé collectie van prachtige schilderijen, vazen, andere waardevolle items uit het verleden en aan ons, omdat het buiten even kort, maar heftig niet droog blijkt te zijn. Om daarna onze ontdekkingstocht van deze stad voort te zetten op een wel heel bijzondere en aangename manier. Ohhhhh ja: het Saturday Morning cafe, daar hebben we ontbeten zoals Robert zojuist mijn geheugen heeft opgefrist door middel van beelden, want de woorden waren niet voldoende.
Terug naar vanmiddag, want gisteren en vandaag zagen we dat best veel mensen zich voortbewegen per gemotoriseerde step. En die steps staan er met honderden verspreid over de stad, dus na een korte uitleg van een lokale, de app te hebben gedownload en de credit card in de aanslag huren we twee steps om zo gemotoriseerd de stad en haar haven gebied verder te verkennen. Nu zouden we daar beelden van kunnen laten zien, die ongetwijfeld de lachspieren zal activeren van menigeen, maar vooral die van de neef, we hebben er nu te weinig tijd voor om dat koddige beeld te laten zien van dat zeer efficiënte transportmiddel die ons een goede indruk geeft van een groot gedeelte van deze stad. Een stad die overigens niet helemaal gebouwd is voor dit bewuste transportmiddel want met 25 kilometer per uur al steppend over de koppelstonen zou er voor kkkkkkunnnnennnn zzzooorrrrggggen dddatttt jjjjjjjee allllll rrrrrrattttelllllennnndddd jjjjjeeeeee kkkkkkunnnnsssstttttggggebbbbitttttt vvvvvverrrrrlieeeessssttttt, als je die hebt tenminste.
En dan wordt het al snel weer tegen een uur of vier, tijd om te bieren, toch weer even te slapen en daarna turks te eten, om daarna, terwijl we terug wandelen naar het hotel, even de indruk krijgen dat we aangekomen zijn op de set van the Walking Death, want charm city, de bijnaam van Baltimore, is hier en daar zeker charmant, maar de minder charmante kant en haar minder charmante inwoners voeren gedurende de donkere uren de boventoon.
P.S. Ik ben echt zo lek als een mandje… Want in dit gehele verhaal ben ik vergeten te noemen dat we weer iets kunnen afvinken. Maryland is de 47e staat waar we hebben geslapen en nu komt de eindstreep wel heel dicht in de buurt…
De Film: Step by Step
Nu laten we de beelden zien van al ons gestep, die ongetwijfeld de lachspieren zal activeren van menigeen, maar vooral die van de neef, het is ook een koddig beeld om te zien. Maar het blijkt een zeer efficiënt transportmiddel die ons een goede indruk geeft van een groot gedeelte van de stad Baltimore.
