Of ons hotel in Ketchup nou zou goed is, denk ik na een slechte nacht echt wel te kunnen betwijfelen, het enige voordeel van slecht slapen is vroeg opstaan, een moment dat wel besteed is, want terwijl ik alles opberg in onze toffe auto slecht Robert de laatste loodjes van een badkamer. Een ontbijt via de lokale supermarkt helpt ons nog sneller op weg en zo zijn rijden we weer snel over die lange rechte weg, met verticale bewegingen en weinig horizontale bewegingen over de Snake River vlakte die ons naar wel een heel oude hot spot weet te brengen wat nu bekend staat als Craters of the Moon National Monument.
Een ongekend stukje natuur wat we nog nooit hebben mogen meemaken, want miljoenen jaren geleden heeft hier een hot spot vlak onder de aardkorst alles weten te smelten waardoor een groot gebied vlak is gesmolten vanwege die hot spot, met hier en daar een grote vulkanische uitbarsting die zorgt voor zwarte velden en gladde uitstulpingen die we nu aanzien voor gladde heuvels. Maar eerder genoemde hot spot bestaat nog steeds en beweegt oostwaarts met de snelheid van de groei van een nagel per jaar. Dat is ongeveer 5 centimeter per jaar, maar als je bedenkt dat de hot spot zich zes miljoen jaar geleden over de huidige plek bevond kan je uitrekenen dat de spot zich nu 360 kilometer verder bevindt en als je Apple Maps raadpleegt dan ligt die spot zich precies op de plek waar nu Yellowstone National Park bevindt en elke geoloog is er van overtuigd dat wat hier in Craters zich verwoestend heeft geuit, dat ook in Yellowstone zal gebeuren. Het is niet een kwestie van of, maar van wanneer en de hoe erg het zal zijn. Zover wederom een uitspatting van Billypedia.
Het zwart geblakerde lava in het park maakt indruk, veel indruk, en we besluiten om een nieuw rondje te rijden. Alhoewel we nog lang moeten rijden naar Salt Lake City, hebben we de tijd nog wel zo rond een uur of half elf en we besluiten dat rondje te maken via de eenrichting loop die ons de mooiste plekken van het zwart asfalt uitziende kraters zou laten zien. Zonder dat we rekening houden met de asfaltbewegingen van de meest idiote (morons) wegwerkers die ik ooit heb mogen mee maken. Want door fout op fout komen we in een anderhalf uur durende file te staan zonder dat we weg kunnen en op vragen aan de minder intelligente medewerkers niet meer terugkrijgen dan blikken die de idiotie ver vooruit streven.
Nu weet iedereen dat ik van ons tweeën de meest kalme en geduldige persoon ben, maar dit domme gedrag kon ik zelf niet aan, maar door de (bijna) kalme Robert lukt het ons toch om half een het park te verlaten en dan hebben we nog minimaal 4 uur voor ons voordat we onze eindbestemming bereiken. Jammer, want we hadden nog plannen voor deze bestemming. Maar hoe verder we eerder genoemde vlakte over rijden, hoe minder we ons einddoel belangrijk vinden. Ik kan op geen enkele wijze fotografisch laten zien hoe een vlakte met niets mooi is, want niets is niets. Beide kunnen deze ervaring alleen maar relateren aan Zion of Yosemite. Zo mooi kan blijkbaar niets zijn. Wauw
Maar dan maakt het niets plaats voor iets en dat is eerst een snelweg en nog iets later Salt Lake City. Een weerzien na acht jaar met de Mormonen hoofdstad en de hoofdstad van Utah, die zo overzichtelijk, zo nieuw, zo schoon, zo is dat je er van houdt of vervelend vindt. Bij ons zijn de meningen verdeeld, maar het nieuw ogende centrum, de bestaande Chinese bistro, de ontzettend hippe barren brengen ons uiteindelijk aan het eind van een dag, een dag tussen idioten en Mormonen; met andere woorden Morons en Mormons.
Prachtig, heeft op ons ook veel indruk gemaakt twee jaar geleden. Hebben jullie de 80 naar Salt Lake City ook al eens gereden? Dan kom je over de zoutvlaktes van Bonville Salt Flats, waar de autoraces gehouden worden. Lijkt me echt iets voor jullie, je kunt er Mustangs (met vier wielen, niet die met vier benen) huren en een stuk racen over de weg, weet niet of het ook op de zoutvlakte mag. In mei is die sowieso nog te zacht om over te rijden.