I wanna start a revolution! Iconische woorden niet geschreven of gezegd door mij, maar door mensen die het beste voor hebben met het begin van deze Verenigde Staten. Mensen als George Washington. Een president die spreekt over het verenigen en niet zoals de huidige president die spreek over totale vernietiging. Dat zijn woorden die in mijn beleving die voor het laatst 80 jaar geleden werden gebruikt, dat is slecht 1/3 van de totale geschiedenis van dit dit land.
En nu zeg ik niet dat de huidige president zijn mening niet mag verkondigen, hij is gekozen door de mensen om ons heen, maar ik mag en ga vraagtekens zetten. Net zoals de rebellen deden 240 jaar geleden, de rebellen die een hart hadden voor hun nieuwe land en daarom rebelleerde tegen de grootse krijgsmacht van dat moment; het Britse koninkrijk. Een rebellerende macht die niet altijd succesvol was maar voor het eerst een klein succesje wist te boeken in Bennington. Een plek die we origineel hadden uitgekozen om te verblijven, maar door de restanten van Jose niet zeker wisten of we daar moesten blijven en dus die reservering hebben geannuleerd maar helaas niet konden terugboeken.
Zo belangrijk is dat niet want het ligt slechts op minder dan een uur rijden van Pleasantville+ Manchester en onze eindbestemming voor vandaag is ook bijna lopend te doen. Dus pakken we na een geweldig ontbijt in het zonnetje in het hotel de auto en rijden we via een andere scenic byway, ditmaal de 7, naar dit plaatsje dat al van heul ver te zien is vanwege de enorme obelisk die bij het stadje gebouwd is. Nou dan weet je dat er iets aan de hand is en dat de mensen trots zijn op iets. En dat is de eerste kleine victorie van de slecht georganiseerde rebellen met het hart op de juiste plek door een bataljon van de rookjurken een behoorlijke slag toe te brengen. Dat bataljon bestond niet uit Engelsen, maar bestond voornamelijk uit de originele bewoners en Duitsers… Say whaaaat… Ja Duitsers.
En dat gebeurde op 16 augustus 1777, tweehonderd jaar voor de sterfdag van the King. Vooral die laatste twee cijfers zijn belangrijk. Niet alleen in dit verhaal, maar ook in het verhaal van morgen. Dus na deze overwinning en 110 jaar meer, bouwt men hier een 1777 feet hoog fallus symbool om alle heldendaden van die dag te herinneren en te vereren. Een obelisk die ook nog eens te bezoeken is met een lift zodat je van grote hoogte de grote daden van het slagveld toen kan zien. Iets wat we hebben gedaan, maar je weet dat hoogtes niet tot een van mijn heldendaden behoort.
Na dit te hebben gezien en de wereldberoemde overkapte bruggen van Vermont, er is zelfs een website voor: https://www.coveredbridgemap.com/ trekken we verder om de heldentocht van de rebellen te reconstrueren, want zeven weken later, bij onze eindbestemming van deze dag, op 7 oktober 1777 vind een laatste slag plaats bij het plaatsje Saratoga, waar uiteindelijk de Britse generaal John Burgoyne en zijn mannen het onderspit delven tegen de steeds groter wordende en beter georganiseerde rebbelen. En trots als ze zijn die rare Amerikanen daar moet een museum omheen worden gebouwd. Een museum compleet met film over alle gebeurtenissen voor en na deze datum en wordt er tot meerdere malen aan toe gesproken over holy grounds; heilige grond.
Heilig of niet, wij kiezen ervoor oma deze heilige grond niet verder te onderzoeken en reizen nog een paar minuten verder om daar Saratoga Springs culinair te ontdekken en vooral lekker rustig aan te doen. Zo lunchen we geweldig bij Scallions, bloggen we al gratis drinkend in het uitstekende Embassy hotel en eten we geweldig maar te duur in Salt & Coal om vervolgens de avond af te sluiten via een kroegentocht die de barman van gisterenavond had voorgesteld. Een uitstekende keuze blijkt, maar maken we het niet al te laat in de voorbereiding van de dag van morgen, maar vooral voor de grote finale van overmorgen want gezien vanuit Saratoga is het nog alleen nog maar 4 uur rijden zuidwaarts want daar ligt het machtige en grote New York. En terwijl mijn icoon de laatste woorden zingt van een van haar nummers, begrijp je waarom ik dit verhaal “Rebel Heart” heb genoemd.
