Het is weer zo ver! Want na een afwezigheid van twee jaar kunnen we weer twee staten bij onze ontdekkingslijst optellen en zijn de staten Maine en New Hampshire ook geslecht. En blijven de staten Alaska, Hawaii, Iowa en Maryland vooralsnog unknown territory is. Het blijft natuurlijk een grappig iets en is voor ons zeker geen doel op zich, maar we zijn er best trots op alhoewel het natuurlijk geen ding is van epische proporties.
Wat wel episch is zijn de heldendaden van onze kuiten van vandaag, want die hebben voor mijn gevoel de zwaarste klus ooit hier in de Verenigde Staten geleverd. Overigens iets waar Robert het niet mee eens is. En bij woorden als episch en heldendaden horen geen woorden van opstartrituelen, ontbijt, etc. en die bezig ik dan ook niet.
Ons doel van vandaag is het bereiken van de top van notch-pointed-mountain of pines oftewel Kearsarge zoals de originele bevolking van de Verenigde staten deze berg met een inkeping vol met dennen noemde.Een berg die 990 meter hoog is waarvan wij er in 5 kilometer 750 moesten overwinnen. Een hike die te boek staat als gemiddeld en door iedereen aan wordt aangeraden en wie zijn wij dan om dit soort adviezen in de wind te slaan.
En zo beginnen we rond een uur of tien aan deze klim die door de vele dennen nog weinig mooie spectaculaire beelden oplevert. De rekenkundigen onder ons hadden al snel berekend dat we per kilometer 166 meter moeten klimmen en geloof me dat is geen kattenpis. En wil ik graag vertellen over onze epische heroïsche heldendaden, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat die constante stijging van 166 meter per kilometer niet werd onderbroken door een een inkeping en de enige afdaling die ik tegenkwam was in mijn motivatie om verder te klimmen en tot twee maal aan toe heb ik gezegd dat ik niet verder wilde en bleek een normale trede van een trap zelfs al te veel. Maar goed na 5 kilometer en 160 minuten verder, ja u leest het goed, 160 minuten, bereiken we de top en is de beloning inderdaad indrukwekkend. Nu is het niet een heldere dag maar als het dat was geweest dan hadden we de wolkenkrabbers van de stad Boston 130 kilometer verder op kunnen zien. Desalniettemin is het uitzicht nu al indrukwekkend en nadat onze hartslag weer ver onder de 100 is gezakt besluiten we om weg naar beneden terug te vinden.
In onze beleving is het beklimmen en afdalen van een berg is een soort van wiskundige berekening. Daar waar de inspanning hoog is en het gevaar laag bij het beklimmen is de afdaling qua inspanning laag maar het gevaar weer hoog. Deze vergelijking ging altijd op, tot vandaag. Want nu is ook de inspanning hoog en moeten we echt uitkijken waar we onze voeten neerzetten en naarmate we verder afdalen stijgt de bewondering voor onze klim, neemt de vermoeidheid toe waardoor er toch echt een paar misstappen, zonder tragische gevolgen, worden genomen. En zodra we het niveau ruim twee uur later hebben bereikt waar we de voeten en benen weer op een normale 90 graden staan doet dat gewoon pijn en vragen we ons af hoe vrouwen zichzelf dat aan kunnen doen. SERIOUSLY!
Total loss is de beste woordcombinatie om ons te beschrijven maar we weten er nog een rit naar een viewpoint uit t persen, een rit naar het prachtige station van North Conway of was dat idee meer ingegeven door de overheerlijke Ben & Jerry’s ijsje en uiteindelijk komen we rond een uur of vijf aan bij onze B&B, waar we moeten werken aan onze verhouding met de kuiten want die zijn “not amused”.
Maar ook dat lukt en na wat rust, bier en verhalen gaan we op zoek naar een eetgelegenheid anders dan de Italiaanse Bistro, een missie die overigens niet lukt want alles is veel ongezelliger dan het restaurant van gisteren. En daarom eten we weer lekker bij Vito en na nog een drankje ergens anders sluiten we deze avond net zo laat af als alle andere inwoners van North Conway.
En ach, alhoewel het op het moment minder episch voelt, voelt het eigenlijk aan het einde van de dag als een geweldige overwinning en is het heerlijk om je hoofd op je kussen te leggen en binnen een minuut een topdag weet af te sluiten.
Hard werken hè zo’n vakantie