Zoals ik de kamer heb beschreven als duf muf en Japanese style (dus gewoon klein) zo werd ik ook wakker en werd bijna benauwd en claustrofobisch om zonder ontbijt samen te vertrekken naar het nabij gelegen station waar we heerlijk in een fris zonnetje onze eerste broodjes en koffie hebben gedronken om ons klaar te maken voor de treinreis. Een treinreis die ons brengt naar onze laatste stop deze vakantie…. The grand grand grand XXL finale; want groter dan dit gaat, sterker nog, kan het niet worden. En zo worden we in een twee-en-half durende treinrit van Matsumoto naar de grootste metropool van deze aardkloot ge bracht; de hoofdstad van het land van de rijzende zon, daar waar de zon zijn begin kent; Tokyo.
Maar niet voordat we eerst nog onder de indruk waren van nog drie andere zaken; de omgeving waar tussen deze trein zich een baan weet te banen; de bergachtige omgeving, het feit dat de urbanisatie zo laat begint, want daar waar Los Angeles al twee uur begint voordat we per auto aankomen bij de plek van bestemming, zien we hier de eerste urbanisatie van Tokyo pas minder dan een half uur voor onze eindpunt, maar de grootste verbazing is toch wel dat achter eerder genoemde bergachtige omgeving half omhuld door de wolken maar ver boven de andere bergen Mount Fuji (富士山) met 3776 meter als een puist het landschap weet te domineren. In eerste instantie wisten we het niet zeker omdat de wolken dezelfde kleur hadden als de besneeuwde vulkaan, maar zowel Google Maps als Apple kaarten gaven aan dat dit wel het symbool van Japan moest zijn. Hint; dit zou wel eens naar wat meer kunnen smaken…
Maar dan is het toch eindelijk zo ver en komen we rond een uur of half een aan in Tokyo; de grootste stad ter wereld met slechts achtendertig miljoen inwoners in de metropool; een metropool die vanavond en de komende dagen op twee extra inwoners kan rekenen. Bij zo’n grote stad, nee de grootste stad, horen natuurlijk nog veel meer superlatieven, zoals het station waar we aankomen Shinjuku Station (新宿駅) waar dagelijks 4 miljoen mensen de weg vinden naar andere bestemmingen. Wauw…..
Maar cosmopolieten die we zijn, vinden wij al snel onze weg naar de metro die ons naar volgende hotel weet te brengen; net als Osaka en Kyoto een Diormy Inn, die ons net als alle andere hotels vakkundig de toegang tot de hotelkamer weet te blokkeren, want inchecktijd is inchecktijd en geen minuut eerder. Dus zo worden we weer rond een uur of 1 losgelaten in een totaal onbekende stad of beter gezegd stad in stad; want Tokyo is niet 1 stad, het is een verzameling van steden, net als London en Los Angeles eigenlijk ook zijn. En de stad in stad die wij vandaag maar gaan verkennen is Shibuya (渋谷) die bekend staat om haar hippe restaurants, cafés, winkels en dat ene kruispunt waar van 6 of 7 kanten de stoplichten voor de voetgangers tegelijkertijd op groen gaan waardoor het hele kruispunt vergeven is van voetgangers om een minuut later weer uit te sterven om ruimte te geven aan de auto’s en de regelmatige terugkerende 8 Mario Carts. Ik kan niet beschrijven hoe gaaf die ervaring is. Maar het geeft ook weer hoe London anders is dan Tokyo, Want door de aangeleerde structuur en discipline van de japanners is deze zoveel grotere stad als London veel beter te behappen dan London zelf en dat is misschien wel de grootste verrassing van deze eerste dag in deze metropool, die werd afgesloten door heerlijke Amerikaans voedsel en biertjes in een Britse pub. Alhoewel Tokyo zoveel makkelijker is dan we hadden gedacht zijn de indrukken enorm en hebben we even behoefte aan het bekende voordat wij tweeën gaan slapen, samen met achtendertig miljoen andere mensen, in de grootste metropool ter wereld; Tokyo. Hoe bevoorrecht kan je zijn. Blijkbaar zo bevoorrecht dat we vooral aan ons zelf hebben gedacht en voor vandaag geen foto’s hebben om te delen.
Jammer,geen foto’s ,maar die komen vast nog,jullie zijn niet in Japan om ons lezers van plaatjes te voorzien……
Hopelijk morgen wel….dag lieverds,ik geniet van de verhalen….
Kus Esther