Als je last van een jetlag hebt, zoals morgen waarschijnlijk, dan begrijp ik dat vijf uur een normale tijd is om op te staan. Maar nog volledig gewend aan de Hollandse tijd vind ik het maar niets om op zo’n tijdstip op te staan, maar ja het is helaas niet anders en ik mag natuurlijk niet mopperen want over een paar uur zitten we in ’t vliegtuig om heerlijk op vakantie te gaan.
Nu kan ik heel uitgebreid gaan vertellen over de reis, maar eerlijkheidshalve kan ik dat niet helemaal, dankzij de slaappil waardoor ik helaas niet kon slapen, maar wel in een dusdanig relaxte modus schoot zodat het allemaal in mijn beleving vlot, veilig en snel ging alhoewel het 4 uur wachten op Heathrow voor de vlucht naar Boston wel wat lang was en dat we met z’n allen niet heel erg vrolijk werden van een passagier in de vlucht van London naar Boston; want als je bij het opstijgen de Koran in de hand neemt en gebeden gaat zingen… NIET om vrolijk van te worden. Maar dankzij Robert, die de man vroeg op te houden, waren een heleboel mede-passagiers iets gerustgestelder en dankbaar, maar met z’n allen bleven we hem toch met argusogen volgen. Op zich triest dat we blijkbaar zo in elkaar zitten tegenwoordig.
Op het moment dat we in Boston landen was mijn pilletje wel uitgewerkt en had het uurtje slaap Robert goed gedaan en liepen we fris en monter naar de douane, die zeer effectief bleek te werken en na 20 minuten waren we er al doorheen, maar de Amerikaanse overheid bleek een nieuwe barrière voor ons in petto; de koffercontrole. Maar op schandalige wijze werd er een groot verschil gemaakt tussen continenten en konden wij vrij vlot doorlopen, waarbij anderen de hele koffer overhoop werd gehaald.
Maar goed; we zijn er weer en we hebben er zin in, want nadat we de familie gerust hebben gesteld met een kort telefoontje brak meteen al 1 van de hoogtepunten van deze reis aan. Het uitzoeken van onze reisgezel; de auto. Nu was er jammer genoeg weinig keuze, maar er stond voor ons een prachtige Nissan mid-size SUV klaar en we vinden hem helemaal top. Wat voor type het is weet ik eerlijk gezegd geen eens, want onze eerste rit naar het hotel was zo kort dat we er geen tijd voor hadden om het in ons op te nemen. Maar dat zal ongetwijfeld donderdag verandering in komen, want dan hebben we onze eerste lange reis voor de boeg en kan ik jullie veel meer vertellen.
Het spreekt voor zich dat we een eerste vakantiebiertje hebben gedronken op de veilige reis en op de vakantie en dat kon mooi in de bar naast ons prima hotel. We wilden onszelf en de andere gasten in de kroeg niet te lang lastig vallen met onze vers, in 14 uur, opgedane reisgeuren en zijn dan ook maar snel teruggekeerd naar het hotel om ons op te frissen en een verst stel kleding aan te trekken. Niet een korte broek en t-shirt, want in tegenstelling tot vorig jaar in New Orleans, is het hier in Boston koud. Zelfs kouder dan in Nederland. Brrr.
We hebben zo onze tradities. Een daarvan is een bezoekje aan onze favoriete Chinese Bistro; PF Changs en daar hebben we dan ook weer heerlijk gegeten. Een andere traditie, niet een die wij aanmoedigen, maar ons elke keer weer wordt opgedrongen is het aan de stok krijgen met taxichauffeurs… Uiterard in de figuurlijke zin, maar wederom heeft een van deze boeven het voor elkaar gekregen om ons een bedrogen gevoel te geven (of ligt het dan toch aan onze eigen naïviteit).
Terug in het hotel hebben we nog even gevierd dat onze vakantie is begonnen en dat hebben we langer gevierd dan gedacht, want onze moeheid was verdwenen en het gezelschap en de stemming in de kroeg was prima. Dat kwam mede omdat de Boston Celtics weer een wedstrijd had gewonnen in de oostkust finale, maar ook kwamen we een goeie gast uit Nieuw Zeeland tegen en zo werd het ongemerkt steeds later. Maar na 27 uur in een dag ging dan toch echt het licht uit en voordat onze hoofden het kussen raakten waren we al in een diepe slaap.
Haha leuk eerste dag verhaal…have fun.