Vanaf een hoogte van 10 km en vliegend boven Groenland in de KLM Boeing 747 – KL0605 schrijf ik een klein stukje over onze reis tot nu toe. Als je even geen zin hebt in dit te lezen, dan kan ik me dat voorstellen want zo interessant zal dit stukje niet worden, als je een weblog bijhoudt, dan moet je het ook goed doen, dus we schijven alles op (leuk voor het nageslacht).
Toen ik de eerste weblog schreef gisteren, stond me nog een hele stapel strijkgoed te wachten. Na twee uurtjes was het gepiept en konden we de koffers helemaal inpakken. Dat laatste stelde helemaal niets voor, maar we hadden wel het idee dat de koffers behoorlijk vol zaten.
Rond een uur of 5 ‘s middags hebben we ons appartement veilig achtergelaten en zijn volledig bepakt naar het station gelopen, waar de trein van rond half 6 ons naar Schiphol heeft gebracht, via een omweg weliswaar omdat er spoorwerkzaamheden plaatsvonden.
Op Schiphol aangekomen hebben we de busdienst van de Valk gepakt en zijn we naar ons hotel gereden. Even wat gegeten en gedronken en daarna naar bed.
Om 7 uur vanochtend ging onze wekker en we stonden beide snel naast ons bed, douchen, ontbijten, het gebruikelijke ochtendritueel, maar we waren snel en daarom hebben we besloten om een bus eerder naar Schiphol te pakken en daar waren we dan ook rond een uur of half negen.
Met mijn trip naar Shanghai ben ik natuurlijk helemaal verpest, want ik heb mogen proeven van het business class vliegen. Niet zo zeer het eten, maar wel de ruimte en de rust is ideaal, dus hebben we geprobeerd om onze tickets te upgraden, maar helaas was er nog maar 1 plek over en om nou te zeggen dat ik die plek alleen zou nemen en Robert maar bij het pleps moest gaan zitten is ook niet helemaal netjes 😉 Samen uit, samen thuis.
Na deze mislukte poging, zijn we onze bagage gaan inchecken. Worstelend door het Oranje legioen (ze spelen vanavond) bereikte we de balie waar het vrij rustig was. Ik schreef al dat we het idee hadden, dat de koffer vrij vol zat en dat bleek ook wel, omdat beide koffers te zwaar waren; elk een paar kilo. Het is mijn schuld moet ik helaas bekennen; blijkbaar had ik het idee dat we 30 kg per koffer mochten meenemen, maar het is maar 23 kilo. Nog heel veel natuurlijk, maar we moesten dan ook nogal wat meenemen.
Onze trip brengt ons op het warmste plekje van de Verenigde Staten (Death Valley), maar ook in Yellowstone waar het nu in de nacht nog vriest. Daarnaast hadden we heel veel reisboeken meegenomen en om onze schouders te ontlasten hadden we deze in de koffer gepropt. Resultaat: een lullige blik op 2 gozers, die voor de incheck balie koffers open trekken, boeken er uithalen, weer wegen, weer wat verplaatsen, etc. Maar goed het resultaat was dat we beide onder de 23 kg zaten, maar voor de rest van ons leven een ontwrichte schouder hebben. Overigens, meer kilo’s zou betekenen dat we 50 Euro per koffer moeten betalen, dat hadden we er niet voor over. Wel zouden we zonder blikken of blozen onze tickets upgraden naar business class……hmmm.
Goed. Koffers weg, laatste peuk voor de douane, pleister plakken, door de paspoort controle heen en vervolgens verzwolgen worden door idioten die in het Oranje zijn gekleed. Wat een gekte op Schiphol, maar wel leuk en dan begrijp je meteen waarom we de foto hierboven hebben gekozen.
Na de gebruikelijke duty-free inkopen te hebben gedaan en een lekkere kop koffie zijn we naar de gate gegaan waar een enorme rij stond voor de lichaamsinspectie. Alhoewel erg lang, ging het vlot en rond een of 11 zaten we in het vliegtuig. Om 11.20 zaten we in de lucht en 5 uur later (ongeveer op de helft van de trip), zit achter mijn Mac en schrijf ik dit verhaal. Bijzonder hoe je van een relatief oninteressante dag toch nog zo’n lang verhaal kan maken. Onze vakantie is begonnen!
