We weten het onderhand wel; het is domweg veel te vroeg dat ik dit eerste verhaal van Amerikaanse bodem schrijf. Gelukkige heb ik het nog wat kunnen uitstellen, want nadat ik om 4 uur in de nacht nog aan het chatten was omdat ze een stemfie had gestuurd (bedankt zus voor het stemmen) heb ik er toch nog een uur slaap uit weten te persen en ben ik gaan douchen om nu zo rond een uur of zes dit verhaal te schrijven en ik ben zeker niet aan het klagen hoor! Dit is zo mogelijk het fijnste moment van de vakantie… We hebben onze hele tiende reis nog voor de boeg, dus maximaal plezier voor de boeg.
Maar voor dit verhaal draaien we de klok exact 24 uur terug, zonder rekening te houden met de tijdzone’s, want om zes uur ging in Hoofddorp onze wekkers die ons vertelde om op te gaan staan, te douchen, te ontbijten en vervolgens de shuttle bus te pakken om rond half acht op Schiphol aan te komen. De soepele machine die Schiphol wist ons binnen een half uur te verwerken wat ons de tijd gaf om nog even te winkelen en een bak koffie te drinken zodat we rond kwart over negen in het vliegtuig zaten en een uur later op 30000 voet op weg naar Los Angeles.
En zo is ons tiende avontuur begonnen. En dat had natuurlijk nooit gekund als ik in 2005 bij Stichting Valk succesvol de cursus tegen vliegangst heb weten af te ronden. Alhoewel ik ging vliegen heb ik het nooit leuk gevonden en had ik af en toe nog steeds slechte, zeer slechte momenten. Maar dat werd steeds minder en deze ruim 10 uur durende vlucht verliepen als een zonnetje, terwijl Robert mij vertelt dat dit de meest onrustigste vlucht met betrekking tot turbulentie in al die jaren is geweest. Gelukkig heb ik het niet zo ervaren en heb ik heerlijk vanuit het raam gekeken hoe we de Verenigde Staten binnen vlogen over het besneeuwde Glacier National Park, een park wat we vorig jaar hebben bezocht. En zo wil het gebeuren dat we van al die keren vliegen we er dit jaar het meest relaxt en meest wakker richting de douane lopen. Je zou je zo maar kunnen bedenken dat het ontbreken van 1 element, namelijk vuur van het roken, rechtstreeks te verbinden is met angstgevoelens. Ik denk dat je daar via Google wel wat theorieën over kan vinden.
En met al die, ik wil die eerste peuk, stress leek het zelfs alsof de mannen en vrouwen van de douane ons vriendelijker en sneller behandelden en zaten we binnen no-time in de shuttle die ons bracht naar het autoverhuur bedrijf waar weer een geweldige auto voor ons klaar stond. Alhoewel het niet de auto is die we hadden gedacht, we behoorlijk lang hebben getwijfeld is hij eigenlijk veel beter en het is een oude bekende. Dat past wel in een avontuur vol met oude bekende dorpen, steden en parken. Het is dezelfde auto als vorig jaar een Chevrolet Traverse. Wederom een te grote maar ontzettend stoere bak.
Over oude bekenden gesproken, na een rit van 14 kilometer, kwamen we aan bij ons eerste hotel in Beverly Hills; Het Elan hotel. Al eerder in 2007 gastheer voor ons en voor deze ene dag weer. Wees gerust; alleen in Los Angeles hebben we gekozen om voor zelfde hotels te kiezen. Het is dus geen herhaling van alle zetten. En hier in Los Angeles hebben we er alleen maar voor gekozen omdat ze relaxt zijn en op loopafstand liggen van de eet- en uitgaansgelegenheden. Nadat de koffers waren afgeleverd, we efficient en vriendelijk geholpen zijn aan een lokale sim kaart zijn we naar onze favoriete Aziatische Bistro gelopen voor een snack en een welverdiend eerste Amerika biertje.
Verder hebben we niet veel gedaan deze dag. Na het biertje even the mall ingelopen, even gerust en opgefrist om vervolgens naar hetzelfde etablissement te lopen om lekker Chinees te eten en vervolgens zijn we naar West Hollywood gelopen om daar nog een paar vakantiebiertjes te drinken om uiteindelijk rond middernacht echt helemaal in te storten en nog voordat m’n hoofd het kussen raakt al heerlijk lig te slapen.
